Góðar minningar frá gamalli tíð

Ójá, hann var góður glænýi Trabbinn sem við Siggi keyptum hjá Ingvari Helgasyni fyrir aleiguna haustið 1981, þá nýflutt til Reykjavíkur. Hann komst allt í snjó, framhjóladrifinn, léttur og þægilegur. Eitthvað annað en gamli Trabantinn sem við fengum sem afgang frá pabba heitnum þegar við hófum búskapinn í Reykjavík. Sá gekk fyrir handafli - enda kominn til ára sinna. Átti auðvitað að fara á haugana, en pabbi lét okkur hafa hann svona til vonar og vara, ef hann skyldi einhverntíma fara í gang. Sem var sjaldan.

 Þetta var fyrsta veturinn okkar í Háskóla Íslands. Við bjuggum á Miklubrautinni og fyrir utan í heimreiðinni stóð þessi pínulitli grasgræni Trabant. Assgoti góður þegar vélin á annað borð gekk - þá komst hann hvert sem var. En það var bara ekki nema í svona fimmta hvert skipti sem bílfjandinn hrökk í gang. Flestir morgnar byrjuðu því þannig, að við komum út úr blokkinni, Siggi, Doddi (þá sex ára) og ég. Við settumst inn í bílinn og svo hófust starthljóðin. Þau gátu staðið góða stund.  Þá kom Siggi út úr bílnum, ég undir stýri, Siggi ýtti. Bíllinn var látinn renna niður afleggjarann. Stundum gekk þetta - stundum ekki. Þá var honum ýtt í stæðið aftur og fjölskyldan rölti út á strætóstöð. Þannig leið þessi vetur.

En haustið eftir vorum við búin að safna fyrir nýjum bíl. Glænýjum Trabant station, árgerð 1982, sem kom á götuna í nóvember. Hvílíkt dýrð! Mér er sérstaklega minnisstætt þegar nokkrir piltar um tvítugt spóluðu sig fasta á drossíunni sinni í snjóskafli við Norræna húsið. Þeir höfðu þá nýlega spænt fram úr okkur með fyrirgangi og fyrirlitningarsvip þar sem við trilluðum okkar leið á nýja fína Trabantinum. Það var ekkert sérlega leiðinlegt að skrúfa niður rúðuna, brosa góðlátlega framan í gæjana og spyrja hvort þeir vildu láta kippa í sig. Það var að sjálfsögðu afþakkað með bitru bliki í auga.  

Þá brosti maður sínu blíðasta, skrúfaði rúðuna upp, gaf pínulítið í og ók svo yfir skaflinn. Tabb-trabb-trabb-trabb - og komst leiðar sinnar.

Trabant á stórafmæli

Ef hjá henni mömmu einn fimmeyring ég fengi!

Í vísunni um telpuna og fimmeyringinn - sem oft heyrðist sungin á árum áður - var sú stutta að láta sig dreyma um það hvernig hún myndi ráðstafa öðrum eins fjármunum og heilum fimmeyringi. Og hún var sko ekki í vandræðum með það. Ætlaði að kaupa einhver ósköp og gefa svo mömmu allan afganginn --- nei, pabba var það víst. "Glöggur" lesandi hefur bent mér á að vísan snerist um telpuna og pabba, ekki mömmu: "Ef hjá honum pabba, einn fimmeyring ég fengi" hljómar þetta í upprunalegu gerðinni. Ég sneri kynhlutverkunum við - og tók ekki einu sinni eftir því sjálf. Vonandi er það þó góðs viti  

Jæja, en fimmeyringar eru ekki lengur til sem mynt - og einfeldni okkar Íslendinga í peningamálum heyrir brátt sögunni til. 

 Á Íslandi hafa orðið til tvær þjóðir. Launamunur sá sem við nú þekkjum milli stóreignamanna og almennings er slíkur að við getum ekki lengur talað um að hér búi ein þjóð í einu landi. Því miður.

Ofurlaun stjórnenda í einkafyrirtækjum eru af þeirri stærðargráðu í mörgum tilvikum að venjulegt fólk á erfitt með að gera sér þær upphæðir í hugarlund. Þar á bæjum eru mánaðarlaunin talin í árstekjum venjulegs launafólks. Og hagnaðartölur í viðskiptalífinu þar sem menn geta verið að græða hundruð milljarða í viðskiptum, líkt og æ fleiri dæmi eru um, þær eru eitthvað sem við Íslendingar höfum ekki vanist. Þó svo við heyrum slíkar fréttir æ oftar held ég að við venjumst þeim seint.

Ég á erfitt með að ímynda mér hvernig ég myndi ráðstafa 10 milljörðum - en tíu milljarðar eru víst ekkert sérlega há tala í viðskiptalífinu.

Fyrst myndi ég stofna framfærslusjóð fyrir öll börnin mín. Kaupa eitthvað handa mömmu. Svo myndi ég kaupa mér hús, jeppa, sumarbústað og góðan reiðhest. Kannski annan hund. Þá færi ég líklega að huga að stofnun styrktarsjóðs fyrir góðgerðarmál. Ég myndi gefa eitthvað til menningarmála.

En þá væri ég sennilega bara búin með einn eða tvo milljarða. Hvað ætti ég þá að gera við hina átta eða níu?

Þetta var einfaldara meðan fimmeyringar voru ennþá verðmæti. Ennþá eru það þó karlmenn sem hafa fjárráðin að mestu í sínum höndum - og fá í sínar hendur afganginn, sé hann einhver.

Launin þola ekki dagsljós

Ömmustúss

  

Ég er í ömmuleik.  Daði Hrafn kominn í helgarheimsókn með pabba sínum og mömmu (Dodda og Erlu Rún). Þau falla svolítið í skuggann, það verður bara að segjast eins og er - en þau fyrirgefa mér það.

Já, tíminn líður. Svo er "litla" barnið á heimilinu, hann Hjörvar minn, farinn að mæta á böll í næstu byggðarlögum - ekki fermdur einu sinni.   Hann fór með skólanum á mikla íþróttahátíð sem haldin var í Bolungarvík í gær. 8., 9. og 10. bekkir grunnskólans fjölmenntu og héldu svo grunnskólaball í gærkvöldi. Mikið fjör hlýtur að vera, a.m.k. var það ánægður drengur sem kom heim með rútunni um miðnættið í gærkvöldi, óræður á svip.

Í morgun var mannskapurinn vakinn fyrir allar aldir - Daði Hrafn kominn á stjá. Hann sér ekki sólina fyrir Sigga afa, sem veltist um gólfin með honum. Blíða er afbrýðisöm.

Áðan drifum við okkur með þann stutta í sleðabrekkuna neðan við húsið: Amma, afi, Hjörvar, Daði Hrafn og Blíða. Höfðum meðferðis gula kringlótta snjóþotu og Stiga-sleða. Blíða elti okkur niður brekkuna og kunni sér ekki læti.

Svo fengum við okkur að drekka og Daði tók miðdegislúrinn. Amma hvílir sig á meðan, því kl. hálf þrú er Hjörvar að fara að keppa í fótbolta í íþróttahúsinu. Þá verður fjölskyldan á áhorfendabekknum, að sjálfsögðu. 

Laufið titrar, loga strá ...

 Það jafnast ekkert á við Ísafjarðarlognið sem Vestfirðingar kalla stundum "svartalogn". Ég held það sé vegna þess að inni á fjörðunum skyggir það hafflötinn í ljósaskiptunum.

Þessi fallega mynd var í myndakerfinu á tölvunni minni, því miður veit ég ekki hver tók hana, eða hvernig hún er þangað komin. En hún er svo falleg að ég bara varð að birta hana hér.

Nú eru haustlitirnir horfnir undir hvíta snjóblæju sem liggur yfir öllu hér vestra. Bara kominn vetur eins og hendi sé veifað. Ekki eiga því lengur við vísuorðin sem ég orti einhverntíma, yfirkomin af haustlitafegurðinni í Tunguskógi:

• Laufið titrar, loga strá
• lyngs á rjóðum armi. 
• Hneigir sólin höfga brá
• að hafsins gyllta barmi.

Mér skilst að veðurspáin sé nú ekki upp á marga fiska - stormur í aðsigi á Vesturlandi. Eins gott að njóta kyrrðarinnar meðan hún varir.

Hafið það gott

Meiri lætin

Þvílík læti í kringum mig þessa dagana - segi ekki annað. Utan vinnutíma - og milli verka - er allt á fullu við fréttavefinn okkar hugsjónafólksins skutull.is.  Hann virðist bara ætla að fara vel af stað.

Auðvitað er viðbúið að þetta verði svolítið stúss svona fyrstu vikuna sem vefurinn er í loftinu - og svolítið vesen auðvitað að hafa ekki allan sólarhringinn til umráða (a.m.k. ekki vinnutímann og svefntímann). En það lagast.

Var að kenna í eftirmiðdaginn. Fór yfir handrit með nemendunum sem eru að vinna útvarpsþættina sína í námskeiðinu sem ég er að kenna á meistarastigi við sagnfræðiskor HÍ. "Menning og fræði í útvarpi" heitir það og er fámennt en góðmennt. Algjör lúxus. Þegar fámennt er á námskeiðum verður vinnan svo mikið auðveldari.

 Svo er það kóræfing núna klukkan sex, og hlýðniþjálfun fyrir hundinn (ekki mig ) með Björgunarhundasveitinni klukkan hálfníu. Varla að maður sjái bóndann og barnið fyrir háttatíma.

 Jæja, en það er líka gaman þegar nóg er að gera. Endilega kíkið á nýja vefinn - skutull.is og látið mig vita hvað ykkur finnst.

Að kvöldi "kvennafrídags" ...

... er ég uppgefin eftir annasaman, en skemmtilegan dag (vinnan, fjarkennsla í 3 klst., tveir fundir, kóræfing og hundaþjálfun með björgunarhundasveitinni). Er tiltölulega nýkomin heim og klukkan orðin ellefu.

Efst er mér þó í huga hvernig ég varði þessum degi - eða aðfararnótt hans - fyrir tuttugu og fjórum árum. Þá vann ég það lífsins afrek að fæða 15 marka son - 50 sentímetrar var hann fæddur, helblár í framan fyrstu sekúndurnar, en undurfallegur frá fyrstu stundu.

Hann kom með hvelli. Ég man hvað ég skalf eftir að vatnið skyndilega fór klukkan tvö um nóttina. Þetta var þriðja fæðing - og líkaminn kveið því augljóslega meir en sálin að takast á við það sem framundan var. En mér gafst lítið ráðrúm til að velta því fyrir mér - hríðarnar hvolfdust yfir mig eins og brimskaflar, og tveim tímum síðar var hann bara fæddur. Hann Pétur minn, sem er tuttugu og fjögurra ára í dag. Elsku drengurinn

 Hann hefur stundum verið baldinn við mig.  Já, beinlínis erfiður á köflum. En hann er að mannast - og mér finnst hann yndislegur með kostum sínum og göllum. Þessi misserin stundar hann nám við Háskólann í Reykjavík og stendur sig vel. Með náminu vinnur hann hjá tölvufyrirtæki í bænum.

Ég er stolt af honum eins og öllum mínum börnum - enda þekki ég það úr hestamennskunni að óstýrlátu tryppin eru yfirleitt gæðingsefni.

Rigningarnótt í tunglskini

 Tunglið er nærri fullt. Það veður í svörtum skýjum og varpar draugalegri birtu á úfinn sjóinn. Í bjarmanum frá því hrekjast trén í rokinu og regnið bylur á rúðunni.

Best að fara að skríða undir nýju gæsadúnsængina og láta sig dreyma eitthvað fallegt.

Leggið við hlustir á morgun :-)

 Á morgun kl. 15:30 verður útvarpsþáttur um starf Björgunarhundafélags Íslands á Rás-1.  Það er engin  önnur er Ragnheiður Davíðsdóttir, sú merka fjölmiðlakona og forvarnarfulltrúi með meiru, sem fjallar þar um störf björgunarhunda- sveitarinnar.

Ragnheiður kom á æfingarhelgi hjá okkur fyrir skömmu og fylgdist með. Það er gaman að sjá hvernig hún bloggar um þessa heimsókn á síðunni sinni  í dag. Ég verð að segja að mér hlýnaði um hjartarætur fyrir hönd félaga minna í björgunarhundasveitinni þegar ég las það sem hún segir þar.

 En fyrir þá sem áhuga hafa, þá verður þessi þáttur sumsé á morgun kl. 15.30 - Dr. Rúv nefnist hann.

Leggið við hlustir.

 

  Annars hefur verið ýmislegt að gera á vettvangi björgunarmála að undanförnu - því nú er ég farin að taka þessi námskeið sem maður þarf að hafa til þess að geta verið gjaldgengur með björgunarhund í útkalli.

Um síðustu helgi var ég á fyrstuhjálpar-námskeiði sem stóð alla helgina, og svo voru verklegar björgunaræfingar innan og utanhúss í framhaldinu. Í fyrrakvöld "björguðum" við t.d. tveimur "stórslösuðum" konum í hlíðinni hér ofan við bæinn. Bárum aðra þeirra tvíbrotna á börum í niðamyrkri, yfir á og upp grýttan bakka.

Höhömm - það var altso ég  sem átti að stjórna þessum aðgerðum, og - tjahh - við skulum bara orða það þannig, að ég er fegin að þetta var æfing en ekki alvara.

En, hva - þetta lærist eins og allt annað.

 Verra var, að í þessu bjástri þar sem við paufuðumst um í myrkrinu með börurnar, fann ég skrítna tilfinningu aftan á öðrum kálfanum. Gaf því engan sérstakan gaum, fyrr en í blakinu í gærkvöldi. Þá lét eitthvað undan.

 Og núna er ég sumsé tognuð  -  - staulast um á hækjum, því ekki get ég stigið í fótinn.

Það er þó bót í máli að mér skyldi hafa tekist að ljúka námskeiðinu áður en svona óheppilega vildi til.   

Tónlistarupplifun í Ísafjarðarkirkju

Ég er að koma af aldeilis hreint frábærum tónleikum í Ísafjarðarkirkju þar sem franski fiðlusnillingurinn Gilles Apap fór beinlínis á kostum. Og ekki aðeins hann, heldur allir sem að þessum tónleikum komu.

Þarna komu fram Íslenska kammersveitin og Balzamersveitin Bardukha - báðar undir forystu Hjörleifs Valssonar fiðluleikara, sem lék við "hvern sinn fingur" ef svo má segja. Hann heillaði mannskapinn gjörsamlega upp úr skónum - og virtist (a.m.k. í augum hins óbreytta leikmanns)standast nokkurnveginn samanburð við franska snillinginn.

Íslenska kammersveitin var fyrir hlé - skipuð frábæru mannvali. Eftir hlé lék Balzamersveitin undir með þeim Hjörleifi og Apap. Þar voru Ástvaldur Traustason á harmonikku, Birgir Bragason á kontrabassa - alveg ótrúlega góður - og svo senuþjófur kvöldsins, Steingrímur Guðmundsson á slagverkið. Ég kolféll fyrir honum - þvílík fingrafimi, taktvísi og hraði.  Magnaður galdur framinn þar.

Gilles Apap er sérstakur  tónlistarmaður. Hann hefur náð ótrúlegri tækni á fiðluna - svo mikilli að hann er farinn að brjóta niður helgidóma. Þá á ég við það hvernig hann brýtur upp þekkt tónverk, færir þau í nýjan búning, leikur sér að þeim, ummyndar þau beinlínis. Hljóðfærið leikur í höndunum á honum, að því er virðist algjörlega áreynslulaust.

Ef þið eigi þess nokkurn kost að hlusta á þennan mann leika á tónleikum - grípið þá tækifærið. Hann er sannkölluð upplifun.

Takk fyrir mig.

Skottulækningar og ömmusálfræði

Pétur Tyrfingsson sálfræðingur fór mikinn í Kastljósþætti sjónvarpsins í gærkvöldi. Umfjöllunarefnið var höfuðbeina- og spjaldhryggsjöfnun sem hann kallar "skottulækningar" og "hindurvitni".

Iðkendur þessarar meðferðar telja hana gagnlega við ýmsum kvillum, m.a. einhverfu. Kvöldið áður hafði  verið talað við mann að nafni Stanley Robinson sem nú er staddur hér á landi að kynna meðferðina. Einnig var rætt við móður einhverfs barns sem sýndi batamerki eftir slíka meðferð.

Það sem virðist helst hafa farið fyrir brjóstið á Pétri Tyrfingssyni er grein Gunnars Gunnarssonar sálfræðings þar sem hann mælir með höfuðbeina- og spjaldhryggsjöfnun fyrir einhverfa. Röksemd Péturs er sú að rannsóknir skorti til þess að mæla með þessari meðferð eða heita árangri af henni og því geti sálfræðingur - sem telst til viðurkenndrar heilbrigðisstéttar - ekki mælt með slíkum aðferðum.

 Gott og vel. Pétur svaraði því hinsvegar ekki hvernig stendur á því að starfsfólk hinna svokölluðu "viðurkenndu" læknavísinda - sálfræðingar þar á meðal - skuli taka við einhverfusjúklingum og veita þeim meðferð eða ráð af einhverju tagi þegar engar vísindalegar rannsóknir hafa sýnt fram á "lækningu" við þessum kvilla. Í framhaldinu vakna fleiri spurningar:

1) Sé krafan um vísindalegar rannsóknir að baki læknismeðferð virt til fulls - hvað má þá segja um tilraunalækningar hinna viðurkenndu læknavísinda í gegnum tíðina, t.d. við krabbameinum ýmiskonar, HIV veirunni og fleiri skæðum og erfiðum sjúkdómum? Ætlar Pétur að halda því fram að þær meðferðir sem veittar hafa verið við þessum sjúkdómum séu allar vísindalega viðurkennd "lækning" við þeim?

2) Pétur kvaðst sjálfur nota "ömmusálfræði" þegar allt annað bregst gagnvart sjúklingum sem leita til hans sem sálfræðings. Hvað er "ömmusálfræði" - og hvaða rannsóknir liggja að baki gagnsemi hennar?

3) Hvað skilur á milli ömmusálfræðinnar og til dæmis höfuðbeina- og spjaldhryggsjöfnunar?

4) Skiptir máli hvort það er sálfræðingur með starfsréttindi eða hómópati sem  veitir ráð við kvillum án þess að sýnt hafi verið fram á með vísindalegum hætti að þau ráð geri gagn?

Þannig mætti lengi halda áfram - sannleikurinn er sá að það er ekkert algilt í þessum heimi. Því fannst mér Pétur Tyrfingsson full stórorður í ummælum sínum um hindurvitnin og skottulækningarnar. Hlátur hans og hæðnitónn bættu ekki úr skák.

Hitt er svo annað mál - að þeir sem trúa staðfastlega á ágæti höfuðbeina- og spjaldhryggsjöfnunar - ættu að afla sér rannsóknarstyrkja til þess að sýna fram á gagnsemi meðferðarinnar. Þannig myndu þeir gera þessari meðferð og þeim sem hennar njóta gagn til framtíðar. Sé aðferðin raunverulega að virka hlýtur það að koma talsmönnum hennar betur að geta sýnt fram á það með einhverju öðru en vitnisburðum valinna einstaklinga. Það hlýtur að koma heiminum betur að sýna fram á að þetta geti verið viðurkennt lækningaúrræði - eða a.m.k. til þess fallið að bæta líðan fólks.

Sjálf hef ég tekið lýsi og birkiösku í fjölda ára. Engar vísindalegar sannanir hafa sýnt fram á gagnsemi birkiöskunnar - en lýsið hefur verið rannsakað að einhverju marki. Ef ég ætti að sleppa öðru hvoru myndi ég frekar sleppa lýsinu en birkiöskunni, einfaldlega vegna þess að ég hef reynt það á sjálfri mér að mér verður meira um að hætta að taka birkiösku en lýsi. Engar vísindalegar rannsóknir liggja til grundvallar þessari reynslu minni. Hún er sönn engu að síður - og þannig er um margt í veröldinni.