Fátækt í skugga velmegunar - blekkingar umræðunnar

Guðmundur Steingrímsson er með athyglisverða bloggfærslu um blekkingar þær sem viðhafðar eru í umræðunni um kaupmáttinn í landinu.  Hann gluggaði í hagtölur og komst að raun um að kaupmátturinn hefur fyrst og fremst aukist hjá þeim tíundahluta þjóðarinnar sem hæstar hefur tekjurnar. Sömuleiðis komst hann að því – með því að skoða opinberar tölur – að árleg kaupmáttaraukning  ráðstöfunartekna hefur yfirleitt verið mun meiri í tíð annarra ríkisstjórna en þeirrar sem nú situr.

Þetta varð mér hvatning til þess að skoða betur skýrslu sem vakti athygli mína fyrir fáeinum mánuðum – en það er skýrsla forsætisráðuneytisins um fátækt meðal barna. Ég hafði á sínum tíma lesið samantekt ráðuneytisins fremst í skýrslunni, en þar var fullyrt að ástandið hér á landi væri bara býsna gott: Ísland væri í hópi þeirra OECD-ríkja þar sem fátækt barna mælist hvað minnst; en 6,6% íslenskra barna munu hafa búið við fátækt á árinu 2004.  Jæja, ég ákvað að skoða samhengi hlutanna betur og fór að glugga í tölulegar upplýsingar skýrslunnar. Til samanburðar hafði ég skýrslu sem borgarhagfræðingur tók saman fyrir Reykjavíkurborg árið 2001 um sama efni.

Niðurstaðan er athyglisverð: Frá 2001 – 2004 þrefaldast fjöldi fátækra barna á Íslandi (úr 2,1%  í 6,6%).  Til samanburðar má nefna að á tímabilinu 1995-2001 lækkaði hlutfall fátækra barna hinsvegar úr  2,9% í 2,6%. Fátækt hefur ekki verið meiri meðal íslenskra barna en í annan tíma en í tíð núverandi ríkisstjórnar – og hefur ekki aukist meira á neinu öðru tímaskeiði sem þessar skýrslur ná til. Séu börn einstæðra foreldra skoðuð sérstaklega þá fjölgar fátækum í þeim  hópi um helming, úr 10,5% árið 2001 í 18% árið 2004.  

Það má líka geta þess – í ljósi digurmæla sem fallið hafa af vörum stjórnarherranna  um vaxandi kaupmátt og bætt lífskjör almennings – að fátækt meðal aldraðra hefur aukist mest á Íslandi af öllum Norðurlöndum. Í dag eru 20-30 þúsund manns undir fátæktarmörkum á Íslandi, og mælist fátækt meiri hér en í nokkru hinna Norðurlandanna. Fram hefur komið í fjölmiðlum að um 30% ellilífeyrisþega og 31% einstæðra foreldra lifi nú undir fátæktarmörkum á Íslandi. Til samanburðar má geta þess að í hinum norrænu löndunum búa 6,6-13,5%  einstæðra foreldra við fátækt.   

Já, svo segja þeir að þjóðin hafi aldrei haft það betra.

Ég hef samið nýtt spakmæli af þessu tilefni - það er svona: Frá háum turnum falla langir skuggar.

Mega konur hafa skoðun á konum?

   Ýmsar mætar konur eru á framboðslistum stjórnmálaflokkanna í Norðvesturkjördæmi fyrir þessa kosningar, eins og bent hefur verið á m.a. af Gústafi Gústafssyni sem sent hefur mér tilskrif á héraðsvef Húnvetninga.

Tilefni Gústafs er það að fyrir skömmu skrifaði ég grein þar sem ég vakti athygli á tveimur konum úr einu og sama héraðinu, Önnu Kristínu Gunnarsdóttur alþingismanni og Herdísi Á. Sæmundsdóttur stjórnarformanni í Byggðastofnun. Báðar keppa þær um hylli Skagfirðinga um þessar mundir – sem og auðvitað kjósenda víðar í kjördæminu. 

Hugleiðingar mínar komu illa við Gústaf og þá væntanlega aðra stuðningsmenn Vinstri grænna sem státa af frambærilegum konum í Norðvesturkjördæmi fyrir þessar kosningar. Síst vil ég gera lítið úr kvennavali Vinstri grænna eða annarra flokka. Hins vegar árétta ég að erindi mitt inn á ritvöllinn var ekki það að gera heildarúttekt á kvenframbjóðendum allra stjórnmálaflokka í kjördæminu, heldur einungis að benda á þá staðreynd að Skagafjörður býður fram tvær konur sem telja mætti í baráttusætum að þessu sinni.

Herdís Á. Sæmundsdóttir tekur skrif mín einnig óstinnt upp í grein sem birtist á vefmiðlum í gær. Hún virðist álíta að með þeim sé ég að “senda tóninn” henni persónulega, eins og hún orðar það.

Ég er ekki sammála því að skrifum mínum sé beint gegn Herdísi sem persónu – fjarri því – enda hef ég ekkert sagt sem talist getur henni sjálfri til vansa. Þvert á móti er hún í grein minni sögð “mæt” kona og “frambærileg” ekkert síður en Anna Kristín Gunnarsdóttir sem ég þó styð fram yfir Herdísi af ástæðum sem raktar eru í grein minni. Þær ástæður lúta að stjórnmálaskoðunum og afstöðu minni  til þeirra sjónarmiða sem þessar tvær konur eru fulltrúar fyrir.

Viðbrögð Herdísar benda til þess að hún geri ekki glöggan greinarmun á mönnum og málefnum – og taki til sín persónulega þá gagnrýni sem beinist að Framsóknarflokknum og stjórnarathöfnum hans. Sjálf gerist hún full persónuleg í garð annarra í svari sínu, og heggur þar ómaklega að Önnu Kristínu Gunnarsdóttur, sem er þó alsaklaus af mínum skrifum.

   Það virðist hafa komið fólki á óvart að “kvenréttindakonan” og “jafnréttissinninn”, eins og ég er kölluð í greinum þeirra Gústafs og Herdísar, skuli hafa tekið upp penna til þess að ræða um erindi tveggja kvenna í stjórnmálum. Ætlar þetta ágæta fólk að halda því fram að kvenréttindi felist í því að konur séu undanþegnar stjórnmálaumræðu? Ætlast þau til þess að “jafnréttissinnar” taki ekki afstöðu til kvenna í stjórnmálum? Ef svo væri, þá værum við að tala um það að velja konur “bara vegna þess að þær eru konur” – og undir það get ég aldrei tekið.

Konur sem telja sig eiga erindi í stjórnmál verða auðvitað að vera tilbúnar í rökræðu um málstað sinn, tilbúnar að takast á um þann málstað og sæta gagnrýni ef því er að skipta. Við konur eigum það ekki skilið að vera metnar á forsendum kynferðisins eingöngu – hvorki af körlum né öðrum konum.

 

Eru Vestfirðir með?

  Hvenær koma kæri minn, kakan þín og jólin? spyr Sigurður Pétursson í athyglisverðri grein á bb.is í gær. Vel má vera að einhverjum finnist það svona og svona að hossa sínum nánustu opinberlega, en ég bara verð að koma þessum hugleiðingum bónda míns á framfæri - þær eru svo mikill sannleikur um stöðu mála á Vestfjörðum. Úrræðaleysið - eða á maður að segja kjarkleysið?

Eiginlega eru engin önnur orð yfir það sem hefur verið að gerast í málefnum Vestfjarða að undanförnu. Og hvað gera kjarklausir menn? Þeir  tala niður tillögur annarra, reyna að þegja þær í hel,  drepa umræðunni á dreif, til þess að breiða yfir eigin vanmátt. Gamla sagan.

 Því miður er ég hrædd um að myndin hérna fyrir ofan - sem sýnir landið án Vestfjarða - sé sannari en margan grunar. Ég minnist þess þegar ég fyrir fáum árum var ein af þeim sem skrifuðu greinar á kreml.is. Vefsíðan sem bar þetta grínaktuga nafn var umræðuvettvangur jafnaðarmanna og þar skrifuðu nokkrir eldhugar um ýmis málefni tengd stjórnmálum og þjóðfélagsumræðu. Ég setti einhverju sinni inn grein sem fjallaði um samgöngumál á Vestfjörðum - enda lá mér margt á hjarta í þeim efnum. Fyrir vikið uppskar ég ákúrur ónefnds kollega í hópnum. Honum fannst fyrir neðan allar hellur að ég skyldi skrifa um "innanhéraðsmál" á jafn virðulegan vef sem fjallaði um þjóðmál "á landsvísu". Spruttu af þessu svolitlar ritdeilur á póstlista kremlverja - því ég var ekki tilbúin að kyngja því að jarðgöng á Vestfjörðum, eða samgöngur þangað yfirleitt, væru innanhéraðsmál. Ekkert frekar en tvöföldun Suðurlandsvegar, staðsetning Reykjavíkurflugvallar, göng um Almannaskarð eða Sundabraut. 

Mér varð hinsvegar ljóst af þessum orðaskiptum að stór hluti Höfuðborgarbúa lítur ekki á Vestfirði sem hluta af heildinni. Í þeirra augum eru vandamál Vestfjarða ekki vandi landsins. Þannig er það nú bara.

Það þykir sjálfsagt að taka við þjóðartekjunum sem héðan koma - hirða afrakstur auðlindanna sem eru í hafinu umhverfis Vestfirði og láta renna í þjóðarbúið. En það virðist ekki vera jafn sjálfsagt að verja einhverju af sameiginlegum fjármunum ríkissjóðs til uppbyggingar atvinnulífs og búsetu á Vestfjörðum, þó þess gerist nú brýn þörf.  

Þess vegna er ég hrædd um að Vestfjarðanefndinni svokölluðu, sem forsætisráðherra setti á laggirnar eftir fjölmennan baráttufund sem haldinn var á Ísafirði, hafi ekki verið ætlað annað en að róa fjöldann. Láta fólk halda að nú væri verið að gera eitthvað - bara eitthvað.

En Vestfirðingar spyrja um efndirnar - og sú spurning brennur nú heitari en nokkru sinni fyrr á stjórnvöldum landsins: "Hvenær?"

Kalt er við Kárahnjúka

    Aðbúnaður verkamanna á Kárahnjúkum hefur oft orðið tilefni fréttaskrifa - of oft að mínu mati: Svo virðist sem kuldi, léleg húsakynni, vondur matur og erjur ýmiskonar séu varanlegt hlutskipti þeirra sem þarna vinna. Það er óásættanlegt og auðvitað ekkert gamanmál.

 Þessar fréttir rifja hins vegar upp fyrir mér vísur sem urðu til í hálfkæringi á hagyrðingakvöldi sem ég tók þátt í fyrir tveimur árum. Ég leyfi þeim að fjúka hér - en árétta að auðvitað fylgir öllu gamni nokkur alvara - og um það er ekki að villast í þessu tilviki.

• Kalt er við Kárahnjúka, 
• kostur þar naumur bíður.
• Klórar sér kalinn um búka 
• krókloppinn verkalýður.

 

• Ófriðar eru þar læti, 
• enga finna menn hlýju
• og fái þeir eitthvert æti
• það efalaust veldur þeim klígju.

 

• Já kalt er við Kárahnjúka
•  og kulið beitir menn hörðu. 
• Um tindana fannir fjúka 
• og frost þiðnar aldrei úr jörðu.

Svo mörg eru þau orð að sinni.

Tugir starfsmanna við Kárahnjúka veiktust

Að velja milli kvenna - erfitt!?

Sú óvenjulega staða er nú uppi í Norðvesturkjördæmi að tvær konur eru í baráttusætum tveggja framboðslista, báðar úr Skagafirði. Anna Kristín Gunnarsdóttir, sem verið hefur þingmaður kjördæmisins á yfirstandandi kjörtímabili, skipar þriðja sæti á lista Samfylkingarinnar. Herdís Sæmundardóttir, stjórnarformaður Byggðastofnunar, skipar annað sæti á lista Framsóknarflokksins. Báðar eiga þær raunhæfan möguleika á að komast í þingsæti - en hvorug er þó örugg inn.

Það gerist ekki oft í íslenskum stjórnmálum að kjósendur þurfi að velja á milli kvenna. Algengara er að valið standi milli karls og konu. Hefur af því skapast sú hvimleiða umræða sem margir þekkja, að konur komist til valda „bara vegna þess að þær séu konur“. Nú er því ekki að heilsa, heldur þurfa kjósendur að vega og meta tvær mætar konur á pólitískum forsendum. Fyrir hvað standa þær? 

 Fulltrúi óbreytts ástands

Herdís Sæmundsdóttir er lítt þekkt á opinberum vettvangi, utan héraðs. Hún gegnir þó stjórnarformennsku sem fulltrúi Framsóknarflokksins í Byggðastofnun og hefur starfað sem bæjarfulltrúi. Að öðru leyti þekkja almennir kjósendur í kjördæmi lítið til hennar.Eins og menn vita hefur Byggðastofnun veikst mjög í tíð iðnaðarráðherra Framsóknarflokksins og hefur átt erfitt með að gegna sínu mikilvæga rannsóknar- og stuðningshlutverki við byggðir landsins. Áform iðnaðarráðherra um að sameina hana Iðntæknistofnun og Nýsköpunarmiðstöð ollu stofnuninni erfiðleikum og óvissu, enda þótt ekki yrði af sameiningunni.

Samkvæmt skoðanakönnun sem fréttablaðið hefur nú kynnt vilja 90% framsóknarmanna áframhaldandi stjórnarsamstarf Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks. Þar með vitum við að atkvæði greitt framsóknarflokknum er atkvæði greitt ríkisstjórninni og óbreyttum stjórnarháttum. Hvað þýðir það? Það þýðir meðal annars áframhaldandi ójafnvægi í hagstjórnun landsins, misskiptingu lífskjara, vaxandi mun milli ríkra og fátækra, viðvarandi biðlista eftir velferðarþjónustu, óréttlátt skattkerfi, miðstýringu í landbúnaði og þverrandi virðingu fyrir grunngildum jafnaðarhugsjónarinnar. 

                                                                          Fulltrúi umbóta og nýsköpunar    

 Anna Kristín Gunnarsdóttir er alþingisþingmaður á yfirstandandi kjörtímabili og kjósendur þekkja hana af verkum hennar. Hún hefur verið ötull málsvari landsbyggðarinnar, talað fyrir nýsköpun í atvinnu- og menntamálum kjördæmisins. Ekki síst hefur hún talað fyrir bættum samgöngum og umbótum í landbúnaði og látið sig varða málefni íslenskra bænda. Anna Kristín er sömuleiðis málsvari skynsamlegrar nýtingar náttúruauðlinda og aðhyllst hófsemi í þeim efnum. Hún hefur verið einörð og heiðarleg í sínum málflutningi.

Við sem höfum kynnt okkur stefnurskrár stjórnmálaflokkanna fyrir þessar kosningar vitum að atkvæði greitt Samfylkingunni er atkvæði greitt umbótavilja og breytingum: Stjórnarháttum sem miða að jafnvægi og réttlátri skiptingu lífskjara, auknum jöfnuði í samfélaginu, aukinni þjónustu í velferðarkerfinu og nýsköpun í atvinnulífi. Samfylkingin stefnir að sanngjörnum leikreglum í atvinnulífi þjóðarinnar, ekki síst landbúnaði og tekur stöðu með neytendum jafnt og bændum. Samfylkingin hefur heitið því að útrýma biðlistum eftir velferðarþjónustu og gera allt sem í hennar valdi stendur til þess að afnema launamun kynjanna. Síðast en ekki síst byggir Samfylkingin á grundvallargildum jafnaðarmanna um heim allan.

Kjósendur í Norðvestur kjördæmi! Ef þið eigið erfitt með að velja á milli tveggja frambærilegra kvenna á kjördag, hugleiðið þá vel hvaða grundvallarsjónarmið þessar tvær konur standa fyrir. Það er hið raunverulega val sem þið standið frammi fyrir í kjörklefanum.

Verður Vöggur litlu feginn?

    Skýrsla Vestfjarðanefndarinnar um atvinnumál hefur nú verið birt á heimasíðu forsætisráðuneytisins. Ég er búin að lesa hana og ... sjáið til:

Fyrir fáum árum skiluðu vestfirskir sveitarstjórnarmenn sérstakri byggðaáætlun fyrir Vestfirði. Sú áætlun var samin í tilefni af því að Vestfirðir "gleymdust" í  byggðaáætluninni  sem átti að ná yfir landið allt. Sú áætlun var send stjórnvöldum, og fyrstu árin á eftir bárust með vorvindum yfirlýsingar um að nú færi að rofa til í málefnum svæðisins - svona hvað úr hverju.

Síðan hefur flest verið á niðurleið - eins og skýrslan sýnir svart á hvítu.

Þegar svo Vestfirðingar fengu nóg af orðavaðli og aðgerðarleysi, eins og glögglega kom í ljós á fundinum Lifi Vestfirðir nú í vor, ákvað forsætisráðherra að skipa nefnd til þess að skila inn tillögum um aðgerðir í atvinnulífi svæðisins. Sveitarstjórnarmenn bentu á að slíkar tillögur lægju nú þegar fyrir og ekki þyrfti að skipa sérstaka nefnd um það mál að sinni. Engu að síður var nefndin skipuð - og ég skal viðurkenna að ég lét að mér hvarfla að það væri vegna þess að nú ætti að skoða málin í alvöru. Kalla eftir nýjum og ferskum tillögum, eða blása ryki af gömlum, og gera áætlun um hvernig fram komnum tillögum yrði helst komið í framkvæmd. 

Nú liggur nefndarálitið fyrir og ....

Það var auðvitað barnaskapur að halda að eitthvað kæmi út úr þessu. Ég játa á mig þann barnaskap. Hann mun ekki henda mig aftur, a.m.k. ekki á meðan þessi ríkisstjórn situr að völdum.

Vestfirðingar bjuggust við framsæknum tillögum - e.t.v. bara einni þróttmikilli hugmynd sem fæli í sér nýsköpun, framtíðarsýn, metnað. Til dæmis tillögu um sjálfstæðan háskóla á Ísafirði; stórátak í vegamálum (eitthvað annað en að flýta Vestfjarðagöngum - hefði t.d. mátt stíga skrefið til fulls og leggja til tvenn jarðgöng til að tengja norður og suðursvæði Vestfjarða í eitt skipti fyrir öll); strandsiglingar.   Ekki er því að heilsa. Þess í stað koma almennt orðaðar ályktanir um að "stefna að", "auka" og "efla" eitt og annað (sem segir sig auðvitað sjálft) og svo loftkenndar vangaveltur um olíuhreinsunarstöð í Dýrafirði. Hugmynd sem hvorki nefndarmenn né forsætisráðherra þora þó að taka neina ábyrgð á eða mæla með. 

Þannig fór um sjóferð þá.

 

http://www.forsaetisraduneyti.is/media/frettir/Vestfjardarnefnd.pdf

http://bb.is/?PageID=26&NewsID=61424

http://bb.is/?PageID=26&NewsID=97956 

http://bb.is/?PageID=26&NewsID=97688

Olíuhreinsunarstöð og aðrar smjörklípur

Jæja, þá er maður kominn inn aftur eftir nokkurra daga hlé. Og ekki fyrr búinn að jafna sig eftir landsfund Samfylkingarinnar en næsta umræða tekur völdin: Olíuhreinsunarstöð á Vestfjörðum - fimmhundruð störf!

Hjartað tekur kipp og eldur þýtur um æðarnar rétt sem snöggvast. Getur það verið? Er mönnum alvara - og engin mengun? Dýrafjörður!

Jæja, svo áttar maður sig - púlsinn róast. Smám saman kemur betur í ljós að málið er uppþot í umræðunni. Hugdetta sem svífur í lausu lofti - ekkert sem  hönd á festir. Í raun hefur ekkert gerst annað en það að Ólafur Egilsson hefur blásið ryki af átta ára gamalli hugdettu - sem þá dúkkaði upp rétt fyrir kosningar eins og núna, nema hvað Skagafjörður var inni í umræðunni í það sinnið. Nú eru það Vestfirðir. Þetta er smjörklípa. 

Eða hvað á maður annars að halda þegar svona umræða er sett af stað tveim dögum áður en nefndin, sem  forsætisráðherra skipaði til að leggja fram tillögur um eflingu atvinnulífs á Vestfjörðum, skilar af sér? Eiginlega sætir furðu að þetta skuli vera meðal þess sem sett er fram í skýrslu nefndarinnar - í ljósi þess hve lítið virðist vera á bak við hugmyndina - engin formleg erindi, engin hagkvæmniathugun, hvað þá framkvæmdaáætlun. Sá vondi grunur læðist að manni að hugmyndin hafi verið sett fram til þess að draga athygli frá annars máttlitlu nefndaráliti.

Tillögur nefndarinnar, eins og þær hafa verið kynntar í fjölmiðlum, eru vonbrigði. Þarna gefur að líta almennt orðaðar ályktanir um að "efla" þetta, "auka" hitt, "stefna að" og "kanna". Raunar fylgir sögunni að í viðauka við skýrslu nefndarinnar komi fram 37 tillögur um tilflutning starfa og verkefna sem nemi áttatíu stöðugildum. Engin framkvæmdaáætlun fylgir þó tillögunum, og það sem birt hefur verið vekur litla von. Þvert á móti fær maður á tilfinningna að tillögur nefndarinnar séu sama marki brenndar og umræðan um olíuhreinsunarstöðina: Hugmyndir í lausu lofti, lítið annað en orð á blaði.

Það verður fróðlegt að sjá hvort  forsætisráðherra sér ástæðu til þess að halda fund með íbúum Vestfjarða til þess að kynna okkur afrakstrur nefndarstarfsins og gera grein fyrir því hvað muni komast til framkvæmda og hvenær. Verði það ekki gert er þetta marklaust plagg. Og kannski var því aldrei ætlað að vera neitt annað.

Fyrir hvað standa konurnar í forystu jafnaðarflokkanna?

  Það var gaman að hlusta á þær Monu Sahlin og Helle Thorning-Schmidt á landsfundi Samfylkingarinnar í gær. Þetta eru framúrskarandi stjórnmálakonur, glæsilegar og vel máli farnar. Ingibjörg Sólrún sómdi sér vel í þeirra hópi.

 Mona Sahlin er merkileg fyrir margra hluta sakir. Hún hefur mætt meira mótlæti en flestir stjórnmálamenn upplifa á ævi sinni. Hún hefur risið upp úr því andstreymi og ferill hennar sýnir að henni er treyst. Hún er hnyttin og hittin í málflutningi sínum, býr yfir augljósum persónutöfrum.

Helle Thorning-Schmidt hefur líka átt við andstreymi að etja, þó í annari mynd en Sahlin. Hún hefur m.a. orðið fyri ómálefnalegri umfjöllun sökum þess að hún er kona, er t.d. kölluð Gucci-drottningin í Danmörku vegna þess hve vel hún er klædd alla jafna og glæsileg á velli. Slíkar athugasemdir segja manni það að ekki er mikið út á manneskjuna að setja úr því það þykir ástæða til að gagnrýna glæsileik hennar.

Málflutningur allra þessara kvenna skýrir stöðu þeirra í norrænum stjórnmálum - skýrir það hvers vegna þeim er treyst. Ég gat ekki varist þeirri hugsun þar sem ég virti þær fyrir mér allar þrjár á sviðinu, að þetta væri einmitt víddin sem vantaði inn í íslensk stjórnmál. Fleiri frambærilegar stjórnmálakonur. Stjórnmálamenn sem leyfa hjartanu að slá í takt við málflutninginn, hafa sýn á framtíðina, skilning á erindi sínu, og eru einlægir í ásetningi sínum að bæta samfélagið og leita lausna.

Ekki þori ég að fullyrða að slíkir stjórnmálamenn séu fleiri hópi kvenna en karla. Hins vegar grunar mig að orðræðuhefð íslenskra stjórnmála valdi því að svo sé. Karlar virðast eiga erfiðara með að vera einlægir í stjórnmálaumræðum, þó sjálfsagt hafi það meira að gera með hefðir en innræti.

Mér svíður hinsvegar bullið um að við jafnaðarmenn og femínistar viljum koma konum til valda "bara vegna þess að  þær séu konur". Þessi klisja er orðin óskaplega þreytandi.

Konur eiga erindi að stjórnvelinum - og þær eiga verðuga fulltrúa. Um það snýst málið - og að halda öðru fram er einfaldlega móðgandi fyrir konur. Samfélagið er ekki svart hvítt í reynd, þó stundum mætti ætla annað þegar litið er á samsetningu þeirra sem veljast í umræðuþætti, inn í stjórnir fyrirtækja og jafnvel á framboðslistana.

Þegar ég tala um að koma konu að sem forsætisráðherra, er ég ekki að tala um hvaða konu sem er, heldur frambærilega konu sem er verðugur fulltrúi annarra kvenna og samfélagsins í heild.  Þá er ég að tala um þá staðreynd að nú um stundir er á sviðinu frambærileg kona sem getur tekið að sér hlutverk forsætisráðherra, og þar með brotið upp svarthvítar raðir íslenskra forsætisráðherra frá upphafi.  Hvernig væri það? Eða svo ég vitni beint í þekkt orðtak úr My Fair Lady: "Wouldn't it be lovely?"

 

Hundastúss og flakk

   Í gær brugðum við Blíða okkur á leitaræfingu með björgunarhundasveitinn hérna fyrir vestan - það var fyrsta sumarleitaræfingin, því nú er snjóa óðum að leysa. 

Þetta var skemmtileg æfing og Blíða stóð sig með prýði. Hún hefur í allan vetur verið að æfa snjóflóðaleit, þannig að ég bjóst hálfpartinn við því að við þyrftum að bakka svolítið í sumarleitinni og rifja upp eitt og annað. En, ónei. Minn hundur hefur engu gleymt frá því í haust

 Hún er farin að láta vita með gelti þegar hún finnur mann - og í gær kom hún af sjálfsdáðum og sótti mig þegar maðurinn var fundinn. Ég var ekki við þessu búin svo það var eiginlega ég sem klikkaði (svona hálfpartinn). Ég hefði átt að nota tækifærið og láta hana gelta hjá mér (því hún er farin að gelta eftir skipun), en gerði það ekki. Hinsvegar hrósaði ég henni þegar hún kom til mín, og hún þaut alsæl til baka og gelti hjá þeim fundna - svo þetta bjargaðist. Í seinna rennslinu gelti hún bæði hjá þeim fundna og mér, svo æfingin endaði vel og við vorum báðar glaðar.  

 

Í dag förum við Siggi keyrandi suður til þess að mæta á landsfund Samfylkingarinnar á morgun. Það er tilhlökkunarefni, enda auðfundið að nú er hugur í mönnum!

 Við ætlum að fara Hrafnseyrar- og Dynjandisheiðar (úff, þær eru sjálfsagt rennandi blautar og leiðinlegar) og reyna að ná Breiðafjarðarferjunni Baldri til að hvíla okkur á akstrinum. Maður verður víst að láta sig hafa það að hristast eftir rennandi blautum malarvegum á meðan ekki hefur verið gert átak í samgöngumálum okkar Vestfirðinga. Það verður sjálfsagt ekki fyrr en skipt hefur verið um samgönguráðherra í vor. Við sjáum hvað setur.

Gjamm og karp í framboðsþætti

     Æ, ósköp var lítil reisn yfir framboðsþætti Kastljóssins í gærkvöldi. Gjamm og karp - frammígrip. Hver talaði upp í annan og illgerlegt á köflum að heyra nokkurn skapaðan hlut. Þetta er ósiður sem hefur verið að aukast í umræðuþáttum undanfarin ár - og ég held að hafi byrjað með Silfri Egils. En þetta er leiðinlegt. Það er ekkert fjör að hlusta á fjóra tala samtímis. Maður vill heyra málflutning frambjóðenda fyrir kosningar - til þess kveikir maður á sjónvarpi eða útvarpi þegar frambjóðendur eru leiddir saman.

Stjórnendurnir þáttarins voru ekki barnanna bestir - sérstaklega fannst mér Helgi Seljan (bloggvinur minn) fara offari. Hann greip fram í fyrir öllum sem töluðu, var neikvæður í spurningum (bæði tónninn og orðfærið). Fyrri hluti þáttarins var hvorki líflegur né upplýsandi - þvert á móti var maður bara orðinn pirraður þegar honum lauk.

Nýr frambjóðandi í kjördæminu, Ásta Þorleifsdóttir,  komst einna best frá hildarleik fyrri hálfleiks, málefnaleg og yfirveguð.

Síðari hluti þáttarins var illskárri, þar stóð Þórunn Sveinbjarnardóttir upp úr - náði að snúa af sér og sækja fram af áheyrilegri rökfimi. Sérstaklega í umræðunni um Evrópumálin. 

Enginn af fulltrúum stjórnarflokkanna kom sérlega vel út - sumir komu beinlínis illa fyrir. Yfirlæti og gjamm er ekki traustvekjandi í svona þætti. Sumum þeirra var þó vorkunn, vegna þess hvernig þættinum var stjórnað - því í raun var gert lítið úr öllum sem þarna komu fram.

 Stjórnun umræðuþátta er vandmeðfarin listgrein - og vandrataður hinn gullni meðalvegur milli þess að grípa fimlega inn í umræður til að halda uppi líflegum skoðanaskiptum eða hreinlega vaða yfir þátttakendur. Stjórnendum gærkvöldsins brást því miður sú bogalist.