Í dag tók lítil stúlka til máls ...

Í dag tók lítil stúlka til máls og mannfjöldinn klappaði henni lof í lófa. Hún var vel máli farin og falleg lítil stúlka - kannski verður hún stjórnmálamaður einn daginn. En þessi litla stúlka með fallega nafnið er afar reið og áhyggjufull. Hún hefur meiningar um frammistöðu stjórnmálamanna, viðveru þeirra í vinnunni, ábyrgð þeirra á kreppunni og margt fleira.

Það tók á mig að sjá þetta reiða barn tala á fjöldasamkomu fyrir fullorðna. 

Nú spyr ég mig hvort ég hefði viljað sjá mitt eigið barn í þessum sporum - átta ára gamalt. Hjarta mitt svarar því neitandi. Höfuðið sömuleiðis. Svar höfuðsins á ég auðveldara með að rökstyðja, það er einfaldlega þetta: Allir sem starfa með börnum og fyrir þau hafa lögbundna skyldu til að sýna þeim "virðingu og umhyggju" og taka ævinlega mið af hag þeirra og þörfum í hvívetna. Það á ekki að leggja meira á barn en aldur þess og þroski leyfir.

Þegar átta ára gamalt barn er sett fyrir framan mikinn  mannfjölda sem fagnar reiðiorðum þess með klappi og fagnaðarlátum - þá má kannski segja að verið sé að sýna sjónarmiðum þess virðingu. En hvað með þroska barnsins og tilfinningar? Hefur átta ára gamalt barn gott af því að vera virkur þáttakandi á mótmælafundi sem haldinn er vegna bágra efnahagsaðstæðna og kreppu?

Dimmblá litla upplýsti að pabbi hennar hefði hjálpað henni með ræðuna. Það þýðir að hann  hefur rætt málið við hana - enda mátti heyra á máli hennar skoðanir og viðhorf sem barn finnur ekki upp hjá sjálfu sér heldur meðtekur frá öðrum. Dimmblá litla er uppfull af erfiðum, neikvæðum tilfinningum vegna stöðunnar í samfélaginu.  Átta ára gamalt barn í þeirri stöðu hefur augljóslega ekki verið verndað fyrir reiði og áhyggjum á þeim erfiðu tímum sem nú fara í hönd.

Því miður.

PS: Ég sé að ég er ekki ein um þessa skoðun - bendi ykkur á að lesa líka bloggfærslur Jennýjar Önnu og Þorleifs Ágústssonar

 

Látum ekki æsingafólk hindra friðsamleg mótmæli

 Þessa dagana eru sjálfsagt margir hikandi við að taka þátt í mótmælum af ótta við ryskingar og ófrið eins og urðu á gamlársdag. Það væri þó afar slæmt ef nokkrir hávaðaseggir yrðu til þess að hrekja fólk frá því að nota lýðræðislegan rétt sinn til friðsamlegra mótmæla.

Ég vil að minnsta kosti ekki láta æsingalið sem vinnur eignaspjöll og meiðir fólk ráða því hvort ég sýni hug minn í verki. Sem betur fer sýnist mér fleiri sömu skoðunar því enn mætir fólk á Austurvöll í þúsunda tali.

Fyrsta mótmælastaðan á Ísafirði átti sér stað í dag, og mættu á annað hundrað manns sem tóku sér mótmælastöðu á Silfurtorginu klukkan þrjú. Það verður að teljast góð mæting í ljósi þess hvernig til mótmælanna var stofnað. Engin formleg fréttatilkynning, engin auglýsing - heldur sms-skeyti, símtöl, tölvupóstar og blogg.

Ætlunin er að mæta framvegis vikulega klukkan þrjú á Silfurtorgi. Kannski verður einhver dagskrá næst - það var ekkert slíkt að þessu sinni. Bara þögul mótmælastaða. Ég hef fulla trú á því að þetta sé upphafið að öðru og meiru.

Loksins er mótmælt á Ísafirði!

                                                  

Það verða þögul mótmæli á Silfurtorginu á Ísafirði kl. 15:00 í dag - loksins. Ég ætla svo sannarlega að mæta. Það er tími til kominn að þjóðin standi með sjálfri sér. Það er líka brýnt að almenningur í landinu láti þá ekki eina um að mótmæla sem gengið hafa um með eignaspjöllum og offorsi að undanförnu, eins og á Hótel Borg á gamlársdag. Það er óþolandi ef framganga þess fólks verður til þess að koma óorði á friðsamar mótmælastöður almennings.

Ég ætla því að mæta á Silfurtorgið í dag - og ég vona svo sannarlega að sem flestir mæti á Austurvöll til friðsamlegra mótmæla.

Þetta verður þögul mótmælastaða án formlegrar dagskrár.

Já, loksins spratt upp friðsamleg grasrótarhreyfing hér á Ísafirði. Framtakið hefur verið að vinda upp á sig í morgun. Engar opinberar fréttatilkynningar eða auglýsingar, bara sms-skeyti og boð á Facebook og blogginu. Sannkallað grasrótarstarf.

Vonandi verður þetta upphafið að vikulegum mannsæmandi mótmælum hér á Ísafirði framvegis.

Það er nóg komið

 Hafi einhvern tíma verið í hugskoti mínu snefill af samstöðu með Ísraelsmönnum - einhver  minnsti vottur af skilningi á aðgerðum þeirra og afstöðu gagnvart Palestínumönnum - þá er hann nú fokinn út í veður og vind eftir síðustu atburði á Gaza. Árásir Ísraelsmanna á Palestínumenn um þessi jól eru yfirgengilegt grimmdarverk og ekkert annað.

Það er nóg komið af þögn og meðvirkni heimsins gagnvart yfirgangi Ísraelsmanna og grimmd þeirra í garð Palestínumanna. Það er óþolandi að horfa upp á annað eins og þegja.

Nokkrir þjóðhöfðingjar hafa nú þegar harmað atburðina á Gaza og sent yfirlýsingar þess efnis til heimspressunnar. En það er bara ekki nóg. Það á að sýna Ísraelsmönnum vanþóknun í verki - slíta öllu sambandi við þá og viðskiptum. Það eigum við Íslendingar líka að gera, þó við séum lítil þjóð og fámenn.

Ég veit vel að það breytir sjálfsagt engu fyrir gang mála hvað okkur finnst. En samvisku okkar og sjálfsvirðingar vegna megum við ekki sitja þegjandi og aðgerðalaus. Það minnsta sem við getum gert er að fordæma þessa framgöngu Ísraelsmanna afdráttarlaust og láta sjást að við viljum engin samskipti við þá sem haga sér svona. 

 

Yfir 1.700 særðir á Gaza

Skammarleg frammistaða LÍN

 Lánasjóður íslenskra námsmanna á skömm skilið fyrir slælega frammistöðu gagnvart námsmönnum erlendis. Á annað hundrað námsmenn hafa nú beðið í tvo mánuði eftir afgreiðslu svokallaðra neyðarlána sem menntamálanefnd Alþingis og menntamálaráðuneytið lofuðu námsmönnum fyrr í haust. Menntamálaráðherrann sló sér meira að segja upp á þessu og maður trúði því eitt andartak að einhver alvara eða umhyggja lægi þar að baki. Síðan hafa sjö - já hvorki meira né minna en sjö námsmenn af 130 umsækjendum - fengið jákvætt svar um neyðarlán. Sjóðurinn túlkar umsóknirnar eins þröngt og hugsast getur og finnur þeim allt til foráttu. Á meðan mega námsmenn í neyð bara bíða rólegir.

Unga konan sem ekki gat talað ógrátandi við fréttamann Kastljóssins í kvöld þegar hún var beðin að lýsa aðstæðum sínum - hún er ein þeirra sem nú á að bíða róleg ef marka má þá sem bera ábyrgð á aflgreiðsluhraðanum hjá LÍN. Já, engan æsing hérna! Þetta verður alltsaman athugað í rólegheitunum.

Þetta nær auðvitað engri átt.

Og það var vægast sagt vandræðalegt að hlusta á Sigurð Kára - formann menntamálanefndar Alþingis - reyna að mæla þessu bót í Kastljósi kvöldsins. Hann talaði eins og það hefði verið menntamálanefndin (eða ráðuneytið) sem átti frumkvæði að því að athuga með stöðu námsmanna erlendis. Ég man þó ekki betur en það hafi verið námsmannasamtökin sjálf (SÍNE) sem vöktu athygli ráðamanna á bágu ástandi námsmanna  í útlöndum. Það voru námsmenn sjálfir sem settu fram beinharðar tillögur að lausn vandans til þess að flýta fyrir henni. Raunar brugðust bæði menntamálanefnd og -ráðuneyti skjótt við - en það sama verður ekki sagt um stjórn LÍN.

Það hlýtur eitthvað mikið að vera athugavert þegar einungis sjö af um 130 umsóknum um neyðarlán hafa verið afgreiddar á tveimur mánuðum. Það er ekki eðlilegt að virða umsækjendum allt til vansa og vammar þegar meta skal þörf þeirra fyrir neyðaraðstoð.

Nógu erfitt er fyrir námsmenn að fá aðeins eina útborgun á önn, eftir að önninni er lokið, og þurfa að fjármagna framfærslu sína með bankalánum meðan beðið er eftir námsláninu. Og þegar það er fengið, dugir það rétt til að gera upp við bankann vegna annarinnar sem liðin er - og svo þarf að taka nýtt bankalán til að fjármagna önnina sem er framundan.

Það segir sig sjálft að þetta siðlausa fyrirkomulag þjónar ekki námsmönnum - það þjónar fyrst og fremst bönkunum sem þar með geta mjólkað lánakostnaðinn önn eftir önn eftir önn - árum saman.

Ef einhver dugur er í menntamálanefnd Alþingis og menntamálaráðherra þá verður núna stokkað upp í stjórn LÍN og stjórn og starfsliði sjóðsins gerð grein fyrir því hver sé raunverulegur vilji ráðmanna í þessu máli.

Söknuður

 Það var undarlega hljótt í húsinu þegar dyrabjallan glumdi við nú síðdegis. Ég fór til dyra og tengdamóðir mín stóð á tröppunum. Hún var líka hálf undrandi á svip. Ekkert gelt. Bara ómur af þagnaðri dyrabjöllu - við heyrðum hver í annarri.

Blíða mín er farin af heimilinu og það munar um minna. Við Siggi ókum með hana norður á Hólmavík í dag, til móts við nýja eigendur sem búa á Sauðárkróki. Þar fær hún nýtt heimili hjá þessum góðu hjónum sem mér líst afar vel á. Þau eiga fjögur börn á unglingsaldri og annan hund að auki. Þau hafa áður átt Dalmatíuhund sem þau misstu í slysi fyrir nokkru - raunar var það bróðir Blíðu. Þannig að þetta fólk þekkir tegundina og veit að hverju það gengur varðandi hana. Ég held því að Blíða blessunin sé heppin að fá þetta heimili, úr því hún þurfti að hafa vistaskipti á annað borð.

Hún var svolítið feimin við nýju húsbændurna og hálf umkomulaus auðvitað þegar hún var komin inn í nýtt búr sem hún þekkti ekki. Ég kvaddi hana ekki - hefði bara beygt af ef ég hefði farið að faðma hana á þessari kveðjustund. Nei, ég harkaði af mér og skipaði henni upp í búrið, beygði mig niður að henni og bað hana vera rólega og stillta hjá nýju húsmóðurinni, lokaði svo skottinu og tók í hönd á fólkinu, með sviðasting fyrir brjóstinu.

Það féllu auðvitað nokkur tár á heimleiðinni - eins og við var að búast. En svona er lífið. Öllu er afmörkuð stund.

Heima beið mín hinn hundurinn minn hann Skutull sem er 8 mánaða. Ég  tók hann í langan göngutúr í náttmyrkrinu og gaf honum svo vænt bein þegar heim var komið. Hann var alsæll - svo sæll að hann bar ekki við að gelta þegar dyrabjallan hrindi.

Öðruvísi mér áður brá ...

Góð var skatan - gleðileg jól!

Skötuveisla dagsins var sko veisla í lagi! Það var vel þess virði að keyra út í Bolungarvík í hvassviðrinu til þess að gæða sér á þessu góðgæti. Skatan var hreint lostæti - borin fram á heitum diskum með soðnum kartöflum og vestfirskum hnoðmör, meðlætið nýtt rúgbrauð og ískaldur brennivínssnafs. Slurrrrrp!

Nú mallar þvottavélin værðarlega inni vaskahúsi. Jólakveðjurnar óma í útvarpinu. Það gerist ekki betra.

Gleðileg jól kæru lesendur.
Megi hátíðarnar færa ykkur frið og gleði. 

 

Allt að koma: Fuglar í jólahreiðrinu - hundarnir skínandi hreinir - skötuveisla á morgun ...

Jæja, þá eru komnir tveir litlir fuglar ofan í hreiðrið sem fylgdi jólatrénu mínu inn í stofu. Eins og þið sjáið er búið að koma þeim makindalega fyrir þarna inn á milli skreyttra greina. Ég þorði þó ekki annað en að spreyja rausnarlega yfir allt heila klabbið, minnug viðvarana um starrafló og hvaðeina sem getur fylgt svona fuglshreiðrum.

Annars er þetta nú ekkert venjulegt jólatré skal ég segja ykkur. Það kom í ljós þegar átti að fara að skreyta það að þetta er sannkallað villitré. Það stingur nefnilega frá sér svo um munar - augljóslega öðru vant en að standa sem stásstré inni í stofu. En það tekur sig sannarlega vel út þegar búið er að skreyta það - þó það hafi kostað sár og skrámur, því við berum þess menjar heimilisfólkið að hafa komið því í skartbúninginn. Já, sannkallaður ,,villingur í sparifötunum" eins og Saga dóttir mín orðaði það. Tré með karakter.

Það hefur verið siður á okkar heimili að skreyta jólatréð daginn fyrir Þorláksmessu frekar en bíða með það fram á Þorláksmessukvöld. Það er oft svo mikið að gera á sjálfa Þorláksmessu að okkur finnst þetta þægilegra. Þá er hægt að ryksuga og skúra allt út úr dyrum á sjálfa Þorláksmessu, og njóta svo ljósanna af trénu þegar maður slakar aðeins á þá um kvöldið eftir allt atið.

 Hér fyrir vestan er siður að halda (eða mæta í) skötuveislu á Þorlák. Við erum boðin einu sinni sem oftar til frændfólks í Bolungarvík. Það er ævinlega tilhlökkunarefni að fara í skötuna til Dísu og Boga, hún bregst aldrei. Það er líka gott að geta svo komið heim og skellt í eina þvottavél eða svo (fötunum eftir skötuveisluna).

Síðan á ég eftir að baka Rice-crispies tertuna sem er orðin ómissandi hluti af eftirréttamatseðli fjölskyldunnar á jólum, ásamt ísnum og ensku jólakökunni (þegar ég man eftir að byrja á henni í tæka tíð, klikkaði á því núna).

Þá er þetta að mestu komið held ég bara. Ég er búin að baða hundana - þeir tipla hér á tánum svo skínandi hreinir og ilmandi að þeir þekkja varla sjálfa sig.

Á morgun verður skipt á rúmum. Annars erum við mest í því að vera bara hvert innan um annað að þessu sinni, enda langt síðan við höfum verið öll undir einu þaki.

Jebb ... þetta er bara allt að koma held ég, svona að mestu.

 

 

            

 

 

Hreiður í jólatrénu

 Það er undarlegt að hugsa um storm í aðsigi þegar horft er á svarblátt lognið á pollinum fyrir utan gluggann minn - en þannig er lífið, ekki allt sem sýnist.

 Tréð er komið nýhöggvið inn á stofugólf - það var nú bara tekið úr garðinum að þessu sinni þar sem því var ofaukið. Fallegasta tré.

En þar sem við vorum að stilla því upp á sínum stað tókum við eftir haganlega gerðu hreiðri inni á milli greinanna, þétt við stofninn. Ég fékk sting í hjartað og hugsaði ósjálfrátt til fuglsins sem hefði lagt á sig erfiði við að útbúa þetta hreiður handa ungum sínum - af natni og dugnaði hefur hann tínt hvert einasta strá með litla gogginum sínum, fléttað og snúið í fallega körfu sem er svo bara orðin að jólaskrauti í stofunni hjá einhverju fólki.

Jæja - en hreiðrið verður látið kyrrt þar sem það er. Ég treysti því að í því leynist ekkert kvikt, flær eða annað álíka, því það hefur verið grimmdarfrost að undanförnu. En þetta er óneitanlega sérstakt og skemmtilegt jólaskraut - ekki síst í ljósi þess að ég hef alla tíð haft lítinn fugl á jólatrénu okkar. Ástæðan er saga sem fylgdi fallegu kvæði sem mamma söng oft fyrir okkur systurnar þegar við vorum litlar.  Læt það fljóta hér með að gamni:

Hér er bjart og hlýtt í kvöld,
helgi, ró og friður,
en mun þó engum ævin köld?
Ó, jú því er miður. 

Úti flýgur fuglinn minn
sem forðum söng í runni,
ekkert skjól á auminginn
og ekkert sætt í munni.

Frostið hart og hríðin köld
hug og orku lamar.
Æ, ef hann verður úti í kvöld
hann aldrei syngur framar.

Ljúfi Drottinn líttu á hann
og leyfðu að skíni sólin.
Láttu ekki aumingjann
eiga bágt um jólin.

 Þegar þarna var komið sögu sátum við systur tárvotar yfir örlögum litla fuglsins svo mamma bætti við farsælum sögulokum um opinn glugga, lítinn fugl sem flaug inn og settist á tréð þar sem hann gat nartað í nammið úr jólakörfunum (en í minni bernsku voru alltaf settar fallegar jólakörfur og kramarhús á tréð með litlum súkkulaðimolum).

Ég get bætt því við mína útgáfu sögunnar að hann hafi haft lítið hreiður að hlýja sér í - og því til sönnunar hef ég þessa mynd að sýna barnabörnunum.

----------------------------- 

PS: Kvæðið mun vera eftir Sigurð J. Jóhannesson en ég hef þó hvergi rekist á fyrstu og síðustu vísurnar á prenti.

Stormi spáð um landið sunnan- og vestanvert annað kvöld

Nú mega jólin koma

 Jæja, þá geta jólin komið - ég er búin að fá "börnin" vestur. Að vísu söknum við elsta sonar míns, konu hans og (ömmu)barnsins, en maður fær víst ekki alltaf allt.  Saga, Pétur og Maddý eru komin heim, Maddý alla leið frá Árósum í Danmörku. Það er yndislegt að hafa þau öll í húsinu. Við erum í sæluvímu hérna. Borðuðum fiskibollur í kvöld, tókum það svo rólega, spjölluðum, kíktum á sjónvarpið. Við Saga fórum í góðan göngutúr í vetrarkvöldkyrrðinni með hundana. Gerðum engla í snjóinn á leiðinni og horfðum upp í vetrarhimininn.

Það má eiginlega segja að jólin séu komin - þau eru komin í hjartað.

Milli hátíðanna fáum við svo að hitta nýja tengdasoninn (tilvonandi), þannig að það er ýmislegt spennandi framundan. Jebb ... lífið lætur ekki að sér hæða.