Þingmaður viðurkennir fjárhættuspil

 Birkir Jón Jónsson alþingismaður hefur "viðurkennt"  að hafa spilað póker í spilavíti í miðbænum og gengið út með tugi þúsunda í gróða, að því er fram kemur á visir.is í dag. Júlíus Þór Júlíusson, formaður Samtaka áhugafólks um spilafíkn segir framkomu þingmannsins fyrir neðan allar hellur en Birkir Jón mun hafa í hyggju að beita sér fyrir lögleiðingu pókers. Júlíus Þór trúir ekki sínum eigin eyrum.

Nú er ég svolítið hugsi. Ekki vil ég mæla því bót að þingmenn fremji lögbrot. Fjárhættuspil er jú bannað. En hvers vegna ætti ekki að lögleiða póker? Af því sumir ráða ekki við fjárhættufíkn sína?

Það er svo margt sem fólk ræður ekki við. Ættum við að hætta að selja áfengi af því sumir ráða ekki við fíkn sína í áfengi? Og svipta þar með fjölda fólks ánægjunni af því að geta notað áfengi sem löglegan nautnavarning? Það vita þeir sem þekkja, að fátt jafnast á við glas af góðu rauðvíni með vel matreiddri steik.

Varla verða allir fíklar sem kynnast póker. Eru ekki spilakassar út um allar þorpagrundir ein helsta fjáröflunarleið góðgerðarsamtaka? Við vitum að margir ráða ekkert við fíkn sína í spilakassa - aðrir skemmta sér við þá í hófi.

Kannski er þetta tóm vitleysa í mér - kannski er póker stórhættulegt djöfuls verkfæri sem steypir iðkendum sínum í glötun. Ég veit það ekki.

En mér finnst einhvernveginn að við getum ekki verndað alla þegna samfélagsins frá sjálfum sér, fíknum sínum og hvötum með lagasetningum.

Á fullu tungli

 Tungl er fullt í kvöld. Á fullu tungli er lífið löðrandi af magni og orku. Hundar verða órólegir, úlfar senda sín langdregnu væl út í nóttina - töfrasteinarnir og snjókristallar glitra í náttmyrkrinu. Fjöllin verða björt og hafið slegið silfurdregli.

Á fullu tungli fæðast börnin flest, elskendur finna lífsorku og ástríður ólmast í brjóstinu. Fullt tungl er tími fullkomnunar - samruna - fyllingar. Samningar eru undirritaðir, áföngum fagnað. Séu erfiðleikar í lífi fólks munu þeir trúlega ná hámarki á fullu tungli - sé lausn vandamáls í sjónmáli eða undirbúningi mun hún ná fram að ganga á fullu tungli.  

 

Í þrjá daga njótum við þessarar fyllingar - svo tekur tungl að myrkvast á ný. Þá dregur smámsaman úr framkvæmdagleði og atorku, kúfurinn minnkar og magn þess sem á undan er gengið sömuleiðis.

Nú er tími til að hreinsa skrifborðið, þvo þvottinn, taka til í herberginu, rífast og sættast, elskast.

Það er dásamlegt að vera til á fullu tungli. Njótum þess að horfa upp í himininn og anda að okkur birtu þessarar náttsólar - leyfa silfurgeislum hennar að streyma um æðarnar og fylla brjóstið. Þó ekki sé nema eitt augnablik. Það er þess virði.

Gúrkublogg um Villa

 Ég er orðin uppgefin á þessu máli hans Villa Vill, þannig hafa þeysisprettirnir í þeirri umræðu verið að undanförnu. Á meðan lúra nokkrir meðábyrgir aðilar í þagnarskjóli, því athyglin hefur öll beinst á einn veg.

Ég horfði á Ólaf F í Kastljósi um daginn - tók eftir því að hann notaði orðið "meirihluti" í hvert sinn sem fréttamaðurinn spurði um Vilhjálm Þ. Hvort hann bæri traust til Vihjálms  - ja, hann bar fullt traust til meirihlutans. Þetta væri traustur meirihluti ....

Nýjustu fréttir eru þær að Deiglan hafi snúið baki við fyrrum leiðtoga sínum. Þá er mikið sagt.

 

 Jæja, en ég brá mér á björgunarhundaæfingu í gærkvöld. Það var fallegt veður og tunglbirta. Langt síðan maður hefur séð himininn. Við erum að undirbúa okkur fyrir landsæfingu sem haldin verður á Snæfellsjökli um næstu helgi. Svo verður viku námskeið hér fyrir vestan í mars. Alltaf nóg að gera

Heba er týnd!

 Eftir mikla og góða æfingu með björgunarhundasveitinni í hryssingsveðri i gær, fékk ég hundaútkall. Já, alvöru "hundaútkall". Örvæntingarfullur hundeigandi leitaði til björgunarhundasveitarinnar á Ísafirði um aðstoð við að finna tíkina sína, hana Hebu. Hún hvarf að heiman, frá Fremri-Breiðadal í Önundarfirði, á laugardagsmorgun.

Heba hefur því verið týnd í tvo sólarhringa.

Þar sem ég man eftir eiganda hennar, Björk Ingadóttur, frá því hún var lítil, ljóshærð telpa að snuddast í hesthúsinu með honum pabba mínum heitnum, og vék þar góðu að hrossunum okkar, get ég ekki annað en veitt henni lið, nú þegar hún hefur týnt fallega hundinum sínum.  Ég lýsi þess vegna eftir Hebu hér á bloggsíðunni minni.

Heba er falleg ársgömul tík af íslensku fjárhundakyni, þrílit. Heba sækir mikið í það að elta hrafn og mink og gæti því hafa farið upp á fjöll eða niður í fjöru. Henni var hleypt út ásamt hinum heimilishundinum í Fremri Breiðadal á laugardagsmorgun. Hundarnir voru dágóða stund fjarri en svo kom aðeins annar þeirra til baka um fimmleytið. Veður varð slæmt í gær, og er ekki óhugsandi að tíkin hafi hrakist upp á fjöll, jafnvel yfir í aðra firði.

Þeir sem hugsanlega geta gefið upplýsingar um Hebu eru beðnir að láta vita í síma: 456-4559 eða 863-4559. Hennar er sárt saknað.

Og nú er ég komin í hundabjörgunarsveit - vona bara að þessi eftirgrennslan beri árangur.

Útkall F-1: Rauður. Snjóflóð á Súðavíkurhlíð.

Í morgun fékk ég útkall - fyrsta útkallið mitt: Snjóflóð á Súðavíkurhlíð, einn bíll í flóðinu. "Útkall F-1: Rauður" voru skilaboðin sem blikuðu á farsímanum mínum á ellefta tímanum í morgun.

Ég var ekki viðbúin - enda hundurinn minn varla orðinn útkallshæfur, bara með C-próf í vetrarleit (að vísu á góðri leið í B en samt ekki kominn með það). En lífið spyr oft ekki um prófgráður. Þegar mikið liggur við eru allir kallaðir út - og svo ræður forgangsröðun.

Ég stóð eins og þvara með farsímann í höndunum og það fór um mig undarlegur straumur. Tíkin sem lá fram á lappir sínar skammt frá mér skynjaði geðshræringuna. Hún spratt á fætur og stillti sér upp fyrir framan mig. Hún skalf eins og strá í vindi - spennt - hugsanlega kvíðin eins og eigandinn. Skömmu síðar fékk ég fregnir af því að ökumaðurinn væri kominn heill út úr flóðinu og ekki væri þörf á hundum. Um svipað leyti voru björgunarsveitarmenn sem lagðir voru af stað varaðir við mikilli snjóflóðahættu á svæðinu - enda fór svo að lögreglubíll komst í hann krappann áður en yfir lauk.

Já, allt fór þetta vel: Engu að síður var þetta merkileg reynsla. Að standa frammi fyrir alvörunni eitt augnablik. Öll þjálfun undanfarinna missera hefur jú gengið út á að vera viðbúinn útkalli einn daginn. En mikið var ég þó fegin að þurfa ekki að fara í þetta sinn. Fá svolítið lengri tíma til þess að búa mig (og hundinn) undir alvöruna.

Og þetta varð til þess að ég fór að hugsa um röð atburða og eigin viðbrögð við útkalli. Ég fór að útbúa bakpokann minn, tína ofan í hann eitt og annað sem þarf að hafa með þegar alvaran brestur á: Auka ullarföt, talstöðvar, ennisljós, kex og sitthvað fleira. Gerði lista yfir það sem gera þarf þegar þannig ber við. Nú bíður útkallspokinn tilbúinn á sínum stað - og ég er aðeins betur meðvituð um eigin viðbrögð.  Hvort ég verð búin að ná B-prófi á hundinn áður en kemur að fyrsta útkallinu okkar - hvort ég verð raunverulega tilbúin þegar á reynir - það veit Guð einn. En útkallspokinn er á sínum stað.

GSM-samband á Ströndum - en hvað með Ísafjarðardjúp?

 "Ekkert minna en bylting hefur orðið í útbreiðslu GSM-sambands á Ströndum og á siglingaleiðum og miðum á Húnaflóa eftir að Vodafone kveikti á langdrægum GSM-sendi á Steinnýjarstaðafjalli ofan við Skagaströnd" segir á fréttavef Strandamanna nú um helgina. Þeir eru harla kátir yfir þessu Strandamenn, sem vonlegt er. Við þetta kemur inn GSM-samband víða á Ströndum þar sem sjónlína er yfir á Skaga. Sendirinn dregur um 100 km en um 50 km eru í loftlínu frá Skagaströnd að Gjögri.

Gott - ég óska Strandamönnum til hamingju.

En hvenær skyldi röðin koma að Ísafjarðardjúpi sem enn er sambandslaust að mestu? Nýlega fór þungaflutningabíll þar út af fyrir skömmu í vonskuveðri. Ökumaðurinn vissi ekki hvar hann var staddur, svo mikill var snjóbylurinn. Hann taldi það guðsmildi að hafa þó náð símasambandi. Venjulegur farsími hefði ekki náð sambandi á þessum slóðum. Komið hefur fyrir að bílar hafa lent í óhöppum þarna og farþegar og ökumenn þurft að bíða tímunum saman eftir aðvífandi aðstoð, vegna þess að ekki er hægt að hringja eftir hjálp.

Ekki er ýkja langt síðan bæjarstjórinn í Bolungarvík mátti dúsa dágóða stund með börn í aftursætinu hjá sér eftir bílveltu á Steingrímsfjarðarheiði - hann náði ekki farsímasambandi - og því hreinasta mildi að ekki höfðu orðið umtalsverð slys á fólki við óhappið. 

Þetta er umhugsunarefni fyrir alla þá sem málið varða: Fjarskipafyrirtæki og -yfirvöld.

 *

PS: Ég tók mér það bessaleyfi að birta þessa mynd af strandir.is - það fylgir því miður ekki sögunni hver tók hana.

Rándýr þorramatur

 Jæja, þá er komið að fyrsta verðlagspistlinum á bloggævi minni - það er neytandinn sem nú lætur til sín heyra: Mér er nóg boðið. Þrettánhundruð krónur fyrir tvær sneiðar af hrútspungum og hvalspiki - samanlagt ein lófafylli af mat  Þegar við bætist lifrarpylsukeppur (350 kr), sneið af nýrri svínasultu (226 kr. - helmingi ódýrari en sviðasultan sem var að sjálfsögðu ekki keypt), pakki af flatkökum (108 kr) hálfur sviðakjammi (299 kr) og sletta af rófustöppu (566), þá kostaði þessi auma þorramáltið sem dugði rétt fyrir tvær fullorðnar manneskjur um þrjúþúsund krónur!

Til frekari upplýsingar þá er það verslunin Samkaup á Ísafirði sem verðleggur svona. Kallið mig nískupúka - en sú var tíðin að slátur og innmatur voru ódýrasti matur sem hægt var að fá, enda ekki mikið lagt í sviðasultu eða súran mat. Samanborði við Ora-fiskibollur eða annan unninn mat er þessi verðlagning fáránleg.

Og hvað gerð ég svo? Neytandinn sjálfur? Hundþreytt eftir leiðinlegan dag lét ég mig hafa það. Nennti ekki að keyra inn í Bónus til að gera ódýrari innkaup - vildi komast heim - nennti ekki að elda. Get því auðvitað sjálfri mér um kennt og er ósátt við bæði sjálfa mig og verslunina

Hann náði þó símasambandi

 Vörubílstjórar eru með betri samskiptatæki um borð hjá sér heldur en "venjulegir" ökumenn. Þeir geta því kallað eftir aðstoð nánast hvar sem þeir eru staddir.

Í Ísafjarðardjúpi er ekkert farsímasamband nema á stöku stað þannig að "venjulegur" ökumaður í vanda hefði ekki getað kallað eftir hjálp. Þarna geta skollið á illviðri eins og hendi sé veifað,  því ekki þarf mikinn vind til þess að kominn sé skafrenningur og blinda. Það var gott að maðurinn gat leitað aðstoðar, og að ekki fór verr. En ég byði ekki það ef þarna hefði verið óbreyttur jeppamaður á ferð. Þá er ekki víst að hjálp hefði borist honum enn.

Þetta er nú svona til umhugsunar.

Annars var ósköp notalegt að kúra sig undir sæng í gær og hlusta á veðrið úti. Það sá ekki út um gluggana hjá mér fyrir snjó.

 

PS: Mér sýnist þessi færsla hafa orðið tilefni fréttar á mbl um hádegisbil í dag. Það er vel, því almennt held ég að fólk geri sér ekki grein fyrir þessu ástandi í fjarskiptamálum við Ísafjarðardjúp.

 

Viðbúnaður vegna útafaksturs í Skötufirði

"Tónlistarsigur" á Ísafirði segir gagnrýnandi

 "Tónlistarlífið á Ísafirði er hreint með ólíkindum og báru tónleikarnir því glæsilegt vitni" segir Alexandra Kjeld tónlistargagnrýnandi í dómi sem hún birti í Morgunblaðinu í dag um hátíðartónleika Sinfóníuhljómsveitar Íslands á Ísafirði s.l. fimmtudagsvöld. Frammistaða hátíðarkórs Tónlistarskólans sem flutti Gloriu eftir Francis Polenc segir hún að hafi verið tónlistarsigur og sá hluti tónleikanna verið sannkölluð tónlistarveisla. Ingunn Ósk Sturludóttir, mezzosopransönkona, sem söng einsöng með hátíðarkórnum fær sömuleiðis frábæra umsögn gagnrýnandans.

"Sjaldan hefur undirrituð upplifað jafn jákvæðar viðtökur tónleikagesta, og það í jafn fámennu samfélagi. Óhætt er að fullyrða að óvíða annarsstaðar á landinu sé hægt að hóa saman jafn stórum og vönduðum kór með jafnmiklum metnaði. Tónlistarlífið á Ísafirði er hreint með ólíkindum og báru tónleikarnir því glæsilegt vitni" segir Alexandra Kjeld  ennfremur í í ritdómnum sem ber yfirskriftina "Undravert tónlistarlíf". 

Ritdómurinn í heild sinni er hér. 

 Já, það er gaman að leggja á sig erfiði þegar uppskeran er góð

Lækjarniður í snjóholu.

Ég fann þetta á mér - horfði ekki á þennan leik. Fyrir vikið hef ég sælar minningar um frábæra frammistöðu íslenska landsliðsins í leiknum gegn Slóvökum í gær. Þar stóðu þeir sig vel - og sýndu hvað í þessu liði býr - svona stundum

Annars fór allur seinnihluti dagsins í fimm tíma langa leitarþjálfun með björgunarhundasveitinni. Við fórum upp á Skálavíkurheiði. Grófum þar stærðarinnar holu með mikilli fyrir höfn, tvo metra niður og tveggja metra innskot. Uppgötvuðum þá að holan ómaði af lækjarnið  og fígúrantinn þorði ekki ofan í hana fyrir vikið - óttaðist að pompa niður í rennandi vatn á einhverju tímapunkti.

 Ég tók á honum stóra mínum - fannst ótækt að láta æfinguna eyðileggjast eftir allt okkar púl við holugröftinn - og skreið ofan í holuna. Hugrökk eins og fjallahind - eða hitt þó heldur (ég er nefnilega með fóbíu fyrir lokuðum rýmum). Lét mig samt hafa það og lá úti fyrir þrjá hunda. Fékk þá aðra hugrakka í hópnum til að skipta við mig. Hún lá við lækjarniðinn fyrir aðra þrjá hunda. Þar með var deginum bjargað. Svo lokuðum við holunni og merktum hana. Það verður fróðlegt að sjá hvort hún verður í heilu lagi - eða á floti - næst þegar við komum.

ÉG var köld á rassinum með klakabrynju í hárlokkum þegar ég kom heim í kvöld. Minn elskulegi eiginmaður hafði útbúið svolítið þorraborð handa okkur Hjörvari - og ég reif í mig matinn, hungruð eins og úlfur. Fór svo að horfa á Forbrydelsen - danska sakamálaþáttinn. Hann er frábær. Ég er vissum að Rie (kærasta Hartmans) hefur eitthvað óhreint í pokahorninu

 

EM: Níu marka tap gegn Frökkum