Hringjum og syngjum!

 Ég var að hlusta á þáttinn hans Óla Þórðar á Rás-1, í morgun. Hann var að spila uppáhaldslagið mitt "Er völlur grær" með Óðni Valdimarssyni, og segja frá því að tvær konur - önnur á Ísafirði, hin í Reykjavík - hefðu það fágæta sið að hringja hvor í aðra þegar lag þetta heyrist í útvarpinu  og syngja það saman í símann. Um leið lagði hann til að "sú í Reykjavík" myndi nú hringja vinkonu sína vestur.

Ég kipptist við þegar ég heyrði þetta. Fyrstu tónar lagsins bárust frá útvarpstækinu - og viti menn, síminn hringdi! Magga vinkona hinumegin á línunni: "... og vetur dvín, og vermir sólin gruuuund - la, la, la, la"

Ég tók undir: "Við byggjum saman bæ í sveit, sem blasir móti sóóóól  ..... la la la la .... landið mitt mun ljá og veita skjóóóól".

Þannig kyrjuðum við báðar - eins og alltaf þegar lagið heyrist í útvarpinu. Sú sem fyrr heyrir það tekur upp tólið, og við brestum saman í sönginn: "Sól slær silfri á voga - sjáðu jökullinn loga ...."

Ýmsir hafa rekið upp stór augu þegar við hlaupum í símann. Sama hvernig á stendur í vinnunni eða á heimilinu. Við hringjum og SYNGJUM! Gleymum stund og stað og látum okkur engu skipta hverjir eru í kringum okkur á því augnabliki.

Þið megið kalla okkur skrýtnar. Okkur er sama. Við erum vaxnar upp úr spéhræðslunni - við erum vinkonur - og þetta er okkar stund, okkar leið til að treysta vináttuböndin, hvar svo sem við erum staddar þegar við erum minntar hvor á aðra. Þannig ræktum við okkar vináttuvöll. 

Hvernig væri að taka upp dag vináttunnar á Íslandi, undir slagorðinu: Hringjum og syngjum! Þetta er pottþétt mannræktarúrræði - myndi redda deginum hjá mörgum.

 Takk fyrir að hringja í morgun Magga mín Takk Óli fyrir að spila lagið okkar.

 

Minningarbrot af stuttum kynnum

 Margar ljúfar stundir höfum við Íslendingar átt með Kristni Hallssyni söngvara - svo oft hefur rödd hans ómað í eyrum okkar úr útvarpstækjum og af hljómplötum, dimm og þýð. 

Kristni Hallssyni kynntist ég lítillega fyrir 18 árum, þegar ég stjórnaði sjónvarps skemmtiþætti með honum og Guðmundi Jónssyni, söngbróður hans, á þrettánda degi jóla árið 1989. Mér eru þeir báðir sérstaklega minnisstæðir. Gamansamir og heillandi persónuleikar - lítillátir en öruggir, eins og allir sannir listamenn.

Í þessum sjónvarpsþætti ákváðu þeir félagarnir að koma mér á óvart með því að syngja til mín þekktan gamansöng með frumsömdum texta eftir þá sjálfa. Ég gleymi þeim aldrei þar sem þeir stóðu, þessir tveir glæsilegu heiðursmenn, klæddir í kjól og hvítt, og sungu mér kvæðið í beinni sjónvarpsútsendingu, eins og þeim einum var lagið. Þeir glöddu mig sannarlega - og tókst ætlunarverk sitt að koma mér í opna skjöldu.

Samband þeirra tveggja virtist vera eitthvað alveg sérstakt: Sambland af hlýju og gneistandi kímni. Annar hár og mikill á velli, hinn lávaxnari og þéttur fyrir. Þeir sögðu frá því glaðbeittir að þrátt fyrir stærðarmuninn væru þeir í raun jafn stórir, því þegar þeir tækju sæti þá snerust stærðarhlutföllin við. Kristinn væri nefnilega búklangur en Guðmundur kloflangur. Þetta sönnuðu þeir með því að standa hlið við hlið og taka sér svo sæti. Og mikið rétt!

Já, þetta voru stórir menn - í margvíslegri merkingu þess orðs.

Ég þakka Kristni Hallssyni þessi ljúfu og eftirminnilegu kynni. Þakka honum margar góðar stundir sem ég hef átt með honum við útvarpstækið bæði fyrr og síðar. Blessuð sé minning hans.

Andlát: Kristinn Hallsson

Sendibílstjórinn í skotlínunni.

Eftir að hafa horft á sjónvarpsfréttir nú í kvöld skil ég betur viðbrögð sendibílstjórans sem ók með fórnarlambið frá gatnamótum Kringlumýrarbrautar og Sæbrautar að sundlaugunum í Laugardal. Hafandi það í huga að árásarmaðurinn er enn á staðnum með vopnið þegar fórnarlambið leitar ásjár hjá sendibílstjóranum, þá er auðvitað ljóst að hann hefur ekki átt um marga kosti að velja á stund og stað.

 Frásögnin sem birtist á mbl.is fyrr í dag var svo hlutlaus og fjarræn að hún villti mér sýn, satt að segja, og ég virðist ekki ein um það að hafa velt vöngum yfir þessu akstursatriði. 

Eftir því sem gleggri fréttir birtast af því sem gerðist verður ekki betur séð en að sendibílstjórinn hafi sýnt bæði snarræði og hugrekki undir þessum kringumstæðum.

 

 

Hvaða læti eru þetta í öllum?

 Ég fór að leita að þessari frétt á RÚV um að mótmælendur Saving Iceland þægju fé fyrir að láta handtaka sig - en ég bara finn hana ekki. Hmmm .... hafi slík frétt verið birt er ekki nema sjálfsagt að fréttastofan færi sönnur á mál sitt en biðjist afsökunar ella.

 Annars finnast mér þessi læti út af Saving Iceland vera orðin nóg. Þetta eru krakkaormar sem gangast upp í því að vera að "bjarga" og "mótmæla" með látum.  Víst eru þau með læti - en íslenska lögreglan er bara líka með læti. Hún er einhvern veginn allt of stíf og alvarleg yfir þessu öllu.

Myndir af harkalegum átökum, allt að því barsmíðum, birtast okkur í fréttatímum eins og þetta séu einhverjir hryðjuverkamenn. Halló! Þetta eru "krakkar" - ungt fólk sem vill láta að sér kveða, en sést ekki alveg fyrir í atgangi sínum. Og satt að segja finnst mér málflutningur þeirra ekki benda til þess að hugmyndafræðin sé alveg á hreinu - a.m.k. hefur þeim ekki tekist að koma henni vel frá sér, enn sem komið er.

En "só?" (eins og börnin segja).  Væri nú ekki nær að reyna að taka á þessu með aðeins meiri húmor og slaka. Ef það er tilfellið að þau vilji fá fram handtökur og píslarvættismóment frammi fyrir myndavélum, þá er ekki klókt af lögreglunni að láta það eftir þeim.

Mér er enn minnisstætt þegar við hjónin fórum fyrir nokkrum árum á Stones-tónleika á Wembley í London - og lögreglan þurfti að sjá til þess að um hundrað þúsund manns kæmust klakklaust frá leikvanginum inn á járnbrautarstöðvarnar í kring. Það var aðdáunarvert að sjá hvernig þeir komu fram við mannfjöldann. Með gjallarhorn í höndum, sitjandi á velþjálfuðum hestum, beittu þeir léttum húmor og elskulegum athugasemdum til þess að halda mannfjöldanum í góðu skapi og stýra öllu í rétta átt. Auðvitað voru þeir viðbúnir því að grípa inn í ef eitthvað færi úrskeiðis - en þeir voru bara ekkert að sýna valdið að óþörfu. Ég dáðist að þeim.

Ég legg til að löggan ráði sér unglingasálfræðing til skrafs og ráðagerða um það hvernig best sé að tækla svona læti - því þetta er hvorki í fyrsta né síðasta sinn sem ungt fólk mun sjá ástæðu til þess að mótmæla eða tjá skoðanir sínar á mönnum og málefnum með áþreifanlegum hætti.

 

"Saving Iceland" krefur RÚV um sannanir

Birtubrigði og borgarlíf

  Þá er sumardaginn tekið að stytta á ný. Það er svolítið sérstök tilfinning þegar aftur fer að húma á kvöldin og götuljósin kvikna. Sjálf fæ ég alltaf einhvern fiðring þegar skyggja tekur - þá víkur náttúrubarnið innra með mér smám saman fyrir borgarbarninu.

Mér finnst haustið vera tími borgarlífs - á sama hátt og vorið og sumarið laða mann til fundar við náttúruna. Sé ég ekki stödd í borginni þegar húma tekur á kvöldin verður mér yfirleitt hugsað til hennar um það leyti. Og þó að haustið sé ekki beint á næsta leiti, þá hafa birtubrigðin kallað fram hjá mér hughrif í þessa átt. Sonnettan hér fyrir neðan er ort í þeim anda. 

 

Borg

 

Dökk ert þú borg í dvala hljóðra nátta,

dimmblár þinn himinn við spegilsvarta voga.

Á myrkum barmi ljósadjásn þín loga,

lýsandi veita sýn til margra átta.

 

Ætíð er svefn þinn ofinn þungum niði,

þó erillinn hjaðni kynlega þig dreymir.

Eirðarlaust líf um æðar þínar streymir.

Ung ertu og vökul, borg, í næturkliði.

 

Ungt rennur líka barna þinna blóð.

Brennandi óskum skuggar þínir svala.

Sorgir, þrár og söknuð kæfa gleðilæti.

 

Kynslóðir fara og koma þína slóð,

kall þeirra greindum ef þögnin mætti tala,

vonbrigði og sigra er geyma steinlögð stræti.

Sólbrennd og sæl eftir Hornstrandir

 Jæja, þá er ég nú komin heim - sólbrennd og sælleg með harðsperrur og frunsuvott á efrivör - eftir frábæra fjögurra daga gönguferð um Hornstrandafriðlandið.

Veðrið lék við okkur dag eftir dag, og við nutum lífsins til hins ýtrasta - fjórtán manna gönguhópur sem þetta árið kallar sig "Þéttum hópinn" . Þannig er að hópurinn skiptir nefnilega um nafn árlega eftir því hvað ber hæst í ferðum hverju sinni. Í þetta skiptið lentum við í þreifandi þoku á Háu heiði þegar komið var upp úr Fljótavík, fyrsta daginn.

Sennilega hefðum við villst þarna í þokunni, ef Hjörtur Sigurðsson, sem er ókrýndur leiðsögumaður hópsins, hefði ekki verið fljótur að hugsa. Við sáum þokuna nálgast með ógnarhraða, þar sem við áðum efst á fjallabrún, nýkomin upp. Hann hafði engin umsvif heldur hljóp upp á næstu hæð til þess að sjá hvernig leiðin væri vörðuð. Þegar hann kom til baka var niðdimm þokan skollin á. Víð vissum nú hvar fyrsta varðan var og þegar þangað kom sáum við grilla í þá næstu. Þegar dimmast var mynduðum við n.k. keðju milli varða þannig að einn gekk framfyrir svo langt sem næsti maður sá, en hinir biðu. Þá hélt næsti maður framfyrir hann, og þannig koll af kolli þannig að menn misstu aldrei sjónar af síðustu vörðu fyrr en sú næsta var fundin.

 Ég hefði ekki haft áhyggjur nema vegna þess að með í för voru fjórir ungir piltar, sem ég hefði síður viljað láta gista á heiðinni. Þetta voru þeir frændur: Hjörvar (sonur minn, 13 ára), Vésteinn (systursonur minn, 13 ára) og systursynir Sigga, Nonni (15) og Þorsteinn (16).

Það var því gaman að koma niður af fjallinu hinumegin, eftir tíu tíma göngu, þar sem þokan leystist upp fyrir augum okkar og Hesteyrin blasti við, og framundan henni hluti Ísafjarðardjúpsins.  Sumir hófust handa við að tjalda, en aðrir (ég og mitt fólk þar á meðal) notfærðu sér að geta keypt svefnpokagistingu í læknishúsinu á Hesteyri, gömlu, fallegu húsi sem ilmar af sögu og panellykt.

   Daginn eftir tókum við það  rólega, röltum um nágrennið. Sumir gengu inn fyrir ófæru - aðrir slökuðu á, skoðuðu gömlu verksmiðjuna sem er þarna rétt hjá og nutu lífsins. Þarna við gömlu verksmiðjuna rákumst við á tvo yrðlinga undir vegghleðslu sem léku sér í sólskininu. Sé rýnt í myndina má sjá annan þeirra skjótast milli veggbarma.

  Þriðja daginn gengum við upp Hesteyrarskarð og umhverfis Búrfell. Þaðan sáum við "vítt of heima alla" þar sem við gátum virt fyrir okkur Aðalvík, Rekavík, og óendanlegt hafflæmi norðanmegin en Ísafjarðardjúpið og hluta Jökulfjarða með útsýni yfir Drangajökul hinumegin (sjá mynd). Þarna upplifðu drengirnir það að standa á vatnaskilum, í orðsins fyllstu merkingu, því þar sem við stóðum sáum við litlar uppsprettur tvær, og ekki meira en faðmur á milli þeirra. Önnur rann til suðurs, hin til norðurs.

Um kvöldið var slegið upp grillveislu eins og hefðin segir til um. Þá er farið yfir atburði ferðarinnar og valið nýtt nafn á hópinn. Var glatt á gjalla og mikið hlegið.

Veðurblíðan á Hesteyri var engu lík þessa daga. Logn á firðinum, sól og sandfjara freistuðu ferðalanganna. Enda stóðumst við ekki mátið, skelltum okkur í sundfötin og böðuðum okkur þarna í sjónum á kvöldin. Það var ótrúlega hressandi og gott.

Fjórði dagurinn var heimferðardagur. Þá var gengið út Hesteyrafjörðinn, með stuttri viðkomu í kirkjugarðinum gamla, og svo áleiðis til Aðalvíkur. Útsýnið á þessari leið er ólýsanlegt. Þegar leið á daginn sáum við úrkomubelti nálgast yfir Ísasfjarðardjúpið, en rigningin náði okkur aldrei.

 Á Stað í Aðalvík á ég jarðsettan móðurbróður, Odd Ó. Thoroddsen sem hrapaði til bana í Hælavíkurbjargi á Hvítasunnu árið 1911, þá nítján ára gamall. Hann var þá í ferð með afa mínum, Ólafi E. Thoroddsen, sem gerði út skútu frá Patreksfirði. Þetta vor var skútan við fiskveiðar norður af Hornbjargi og á Hvítasunnunótt komu þeir inn í Hælavík. Veður var stillt og bjart. Ungu mennirnir um borð stóðust ekki mátið að fara í bjargið eftir eggjum, þrátt fyrir bann afa míns, skipstjórans, sem vildi ekki að þeir færu. Þessi för endaði með því að Oddur lenti í sjálfheldu og félagar hans, Jón Eiríksson (síðar skipstjóri á Lagarfossi) og Sigurður Andrés, flýttu sér niður í Hælavík til að sækja mannskap og reipi honum til bjargar. Þegar þeir komu til baka var Oddur horfinn. Í þrjár vikur slæddi afi sjóinn framundan bjarginu án árangurs. Varð hann frá að hverfa við svo búið. Þrem mánuðum síðar rak lík Odds upp í Aðalvík og var hann jarðsettur þar - en afi og áhöfn voru þá löngu sigldir til heimahafnar með sorgarfregn um týndan son. Afi lét síðar gera þessum frumburði sínum veglegan legstein sem komið var upp í garðinum á Stað - og stendur sá steinn enn í góðu ástandi, þó að flest annað sé sokkið í hvönn og órækt þarna í þessum gamla kirkjugarði.

Það gladdi mig að geta vitjað þessa frænda míns sem jarðsettur var þarna fjarri ástvinum sínum og frændfólki, einungis 19 ára, sumarið 1911. Ég get þakkað Sigga mínum það að ég vitjaði leiðisins, því það var hann sem óð hvönnina upp í axlir og fann það fyrir mig. Sjálf var ég eiginlega fyrirfram búin að gefa það upp á bátinn, þar sem ég leit yfir kirkjugarðinn - taldi mig ekkert geta fundið í þessu kafgresi og hvannastóði.

En Aðalvíkin tók vel á móti okkur, þar sem við örkuðum áfram, göngumóð í átt til sjávar, eftir stuttan stans á Stað. Og það var notalegt að sjá bátinn nálgast þegar við skyldum sótt, síðdegis. Sjóferðin heim gekk vel og kyrrt í sjóinn. 

Í dag verður svo farin létt 2ja tíma "afturganga" (les: eftirganga) um Korpudal, þar sem Pétur tengdafaðir minn mun slást með í för og fræða mannskapinn um byggð og búskap fyrir botni Önundarfjarðar, fyrr á tíð.

En í kvöld mun hópurinn svo halda svolítið kveðjuhóf í Edinborgarhúsinu þar sem ferðin verður væntanlega rifjuð upp með tilheyrandi gamansögum og gríni, áður en menn fara hver í sína áttina.

Gönguhópurinn samanstendur nokkurn veginn af sama fólki ár eftir ár. Það hefur þó ekki gerst enn að hópurinn sé allur í ferð - því alltaf hrökkva einhverjir úr skaftinu eins og gengur. En þeir sem hafa farið í ferðir með hópnum eru: Ólína og Sigurður (stundum með börn), Edda og Bergstein (stundum með börn), Kristín og Pétur, Helga Magnea og Einar Már (stundum með börn), Hjörtur Sigurðs, Ingibjörg Sólrún og Hjörleifur, Þórhildur og Arnar, Jón Baldvin og Kolfinna, Ragnheiður Davíðs og Sigrún Ólafs.

 

Æ, þessi klukkleikur!

Ég hef ekkert vitað hvað er að gerast í þessum klukkleik sem hefur gengið á netinu síðustu daga. Fólk hefur komið inn á síðuna hjá mér og klukkað mig. Ég hef bara sagt KLUKK á móti, hin ánægðasta

En það er víst ekki leikurinn. Maður á semsagt að lista upp 8-10 staðreyndir um sjálfan sig og klukka svo jafnmarga á netinu - held ég.    Jæja - best að vera ekki félagsskítur. Hér koma nokkrar staðreyndir um mig:

1) Ég er kona á góðum aldri

2) ... orðin amma - og á sætasta ömmustrák í heimi

3) Ég er fædd í meyjarmerkinu - rísandi ljón með tungl í krabba - það skýrir margt 

4) ... og einmitt vegna þess að ég er "meyja" hef ég verið að dunda mér við það undanfarna daga að raða öllum bloggvinum mínum upp í stafrófsröð á síðunni minni ...

5) ... og þess vegna vil ég EKKI fá upplýsingar um að þetta sé hægt að gera með einu handtaki  

6) Ég er útivistarkona og elska gönguferðir

7) Ég elska fjölskylduna mína og held ég myndi verja líf barnanna minna með mínu eigin lífi ef með þyrfti 

8) Mér leiðast úrtölur ...

9) ... þoli ekki slugs og hangs

10) Ég er draumspök og svolítið göldrótt

Og svo þetta sé nú tekið saman í stuttu máli:  

• Ég kostum búin ýmsum er:
• Áköf, kurteis, gjafmild, þver.
• Engan löst þó af mér ber,
• enda flókinn karakter 

Hornstrandir - here I come!

 Jæja, þá er ég nú að leggja lokahönd á undirbúning Hornstrandaferðarinnar sem hefst í fyrramálið. Við  munum sigla norður í Fljótavík og ganga þaðan yfir á Hesteyri, þar sem við ætlum síðan að halda til næstu daga og ganga þaðan mismunandi dagleiðir. Hluti hópsins verður í tjöldum, hluti í húsi á staðnum. Sjálf ætla ég að þiggja þægindin að vera í húsi - gott að hvíla sig á því að liggja á jörðinni svona einu sinni úr því mér gefst kostur á því

Þetta er fjórða árið í röð sem við göngum á Hornstrandir ferðafélagarnir - erum oftast 12-16 saman - og alltaf er farin ný leið á hverju ári. Við sjáum fram á að geta farið a.m.k. fjögur ár enn án þess að endurtaka gönguleiðir - og raunar hitti ég hjón í fyrradag sem hafa farið fjórtán sinnum, og segjast ekki enn vera búin að "loka hringnum".  

Það verður því ekki bloggað næstu daga - en vonandi verð ég með skemmtilega ferðasögu fyrir ykkur eftir helgina.

Þangað til bendi ég ykkur bara á að hlusta á Laufskálaþáttinn okkar Lísu Páls frá því í fyrradag  (sjá næstu færslu hér fyrir neðan).

Hafið það sem allra best á meðan.

 PS: Mikið var gott að fá þessa rigningu í nótt - gróðurinn er ferskur og þrútinn í dag eftir blessaða vætuna. Það má mín vegna rigna í allan dag - en á morgun bið ég um uppstyttu  

Laufskálinn með Lísu Páls í gær

 Í gær var ég í Laufskálanum hjá Lísu Páls. Þátturinn var tekinn upp á svölunum hjá mér hér í Miðtúninu - ég í sumarfríi og svona. Við Lísa höfðum komið okkur vel fyrir í sólinni með kaffibollana og hún byrjuð að taka viðtalið þegar brast á með hvimleiðum hávaða. Það var íslenska sumarhljóðið sem hvín um allar götur í þéttbýli: Vélorf!  Ungur maður í bæjarvinnunni hafði sett í gang með miklum tilþrifum hinumegin götunnar og var nú tekinn til við að slá gras af miklum móð. 

Við Lísa heyrðum vart hver í annarri og hrökkluðumst inn í stofu, þar sem viðtalið hélt áfram.

Þetta gekk bærilega held ég. Við ræddum allt milli himins og jarðar - dvöl mína hér vestra, viðskilnaðinn við Menntaskólann, framtíðarhorfur og fleira.

Hinsvegar láðist mér - eins og stundum áður - að láta vini og vandamenn vita í tíma (mamma verður alltaf jafn svekkt við mig þegar þetta gerist). Þannig að eftir þáttinn höfðu ýmsir samband sem höfðu ýmist misst af honum eða stórum hluta hans. Laufskálinn er ekki lengur endurtekinn á kvöldin (þó það hafi verið auglýst í Svæðisútvarpinu í gær, fyrir einhvern misskilning) - þannig að þeir sem áhuga hafa geta smellt á tengilinn hér fyrir neðan.  Þátturinn er 35 mínútur í flutningi - fyrst heyrist svolítið í Bjarna Fel (6 sekúndur) en svo kemur viðtalið.

Njótið vel.

http://dagskra.ruv.is/streaming/ras1/?file=4341304 

 

Siðlaust samfélag

 Það er siðlaust samfélag sem býr þannig um hnúta að veikt, gamalt fólk þurfi að grípa til þess óyndisúrræðis að fara fram á lögskilnað til þess að bæta stöðu sína gagnvart velferðarkerfinu. Að fólk skuli standa frammi fyrir því að rjúfa löggjörning á áratuga hjónabandi  - ganga þar með á svig við sitt helgasta heiti sem það hefur unnið frammi fyrir altarinu (þeir sem eru í vígðu hjónabandi) -- það er óhæfa. Hnignandi siðmenning.

Það, hvernig samfélög búa að veikum þegnum, styðja við fjölskyldur og hlú að sameiginlegum gildum, hefur löngum verið talið til vitnis um menningarstig þeirra. Við fregnir af þessu tagi spyr maður eðlilega hvernig komið sé fyrir samfélagsgildum okkar - virðingu fyrir manneskjum, heitum þeirra og lífsstarfi? Mér finnst þessi frétt segja okkur jafn mikið um það, eins og hitt, að hjónabandið sem stofnun á augljóslega undir högg að sækja. Þessi hornsteinn samfélags okkar og fjölskyldugerðar sem tekinn er að molna og veikjast.

Þetta er umhugsunarefni. 

Hagkvæmnisskilnaður á áttræðisaldri