Himnaríki og helvíti, Kórvilla á Vestfjörðum og fleira gott

 Í sumar hef ég gefið mér tíma til að lesa nokkrar bækur sem ekki vannst tími til að lesa um jólin. Rétt í þessu var ég að leggja frá mér Himnaríki og helvíti eftir Jón Kalman Stefánsson. Þetta er afar vel skrifuð bók og sterk á köflum - sérstaklega fyrri hlutinn sem er í raun sjálfstæð frásagnarheild. Þarna er lýst lífsbaráttu og lifnaðarháttum verbúðarfólks fyrir hundrað árum eða svo. Líf og dauði, mannúð og grimmd, ást og örvænting kallast þar á og halda lesandanum í heljargreipum. Seinni hluti bókarinn hélt mér ekki eins vel - eins og söguþráðurinn renni svolítið út í sandinn. En Jón Kalman er stílsnillingur - orðfæri hans er svo fallegt á köflum að maður les aftur og aftur. Þetta er afar góð bók og vel þess virði að lesa.

Ég hef líka legið í sakamálasögum. Aska eftir Yrsu Sigurðardóttur olli mér svolitlum vonbrigðum. Fyrsta bókin hennar, Þriðja táknið, fannst mér grípandi og skemmtileg. Þessi er of langdregin - og ég verð að viðurkenna að ég missti hreinlega áhugann þegar komið var fram á seinni hluta sögunnar. Það er nú ekki beint það sem á að gerast í sakamálasögu.

Arnaldur hinsvegar klikkar ekki. Harðskafann las ég mér til mikillar ánægju. Stílbrögð Arnaldar styrkjast með hverri bók - og þegar saman fara skemmtilegt plott og styrk stíltök - þá er blandan pottþétt.

Ég hef líka verið að rifja upp að gamni mínu smásögur Halldórs Laxness. Dóttir mín gaf mér lítið kver sem Vaka-Helgafell hefur gefið út undir heitinu Kórvilla á Vestfjörðum. Þarna eru nokkrar smásögur eftir Nóbelsskáldið. Ég hafði raunar lesið þær allar nema eina - en las þær nú aftur mér til ánægju. Komst þá að því að Dúfnaveislan er ekki það stórvirki sem stundum hefur verið talað um og mig minnti að mér hefði sjálfri fundist þegar ég las hana fyrir löngu. Ég hef augljóslega breyst - kannski þroskast - sem lesandi.

Maður gefur sér yfirleitt allt of skamman tíma til lestrar - þá á ég við yndislestur. Fátt er meira gefandi en lestur góðrar bókar í kyrrð og næði.

• Þegar andann þjakar slen
• og þyngist hugar mók,
• fátt er lundu ljúfar en
• að lesa góða bók.       

Athugasemdir

[Kristín Helga (IP-tala skráð) 16.7.2008 kl. 14:04]

Sæl Ólína.

Ég er sammála þér með Öskuna eftir Yrsu - hún er helmingi of löng. Svo fannst mér líka Himnaríki og helvíti renna hálfpartinn út í sandinn í síðari hlutanum. Hef ekki lesið þessar smásögur sem þú talar um eftir Laxness, en oft heyrt minnst á Dúfnaveisluna. Kannski maður drífi nú í því að lesa hana.

Hafðu það gott í sumar.

[Jón Steinar Ragnarsson, 16.7.2008 kl. 21:12]

Ég les svona 4-6 bækur á mánuði. Ég hef heldur aldrei verið talinn algerlega normal. Bókmenntir eru svona ekstra líf, sem maður fær að lifa samhliða hinu. Kostur þegar maður er nokkuð viss um að fleiri bjóðast ekki handan grafar.  Maður trúir á líf fyrir dauðann og því er vert að taka sem mest inn á leiðinni og gera ferðalagið sem fjölbreyttast.

Loks erum við sammála um eitthvað.