Brunninn kórbúningur

Ég er í svolítið vondu máli. Ég þarf nefnilega að útskýra fyrir upphaflegum eiganda kórbúningsins sem ég hef haft að láni undanfarin ár, hvernig mér tókst að brenna tvö hnefastór göt á treyjuna, eitt á framhlið og annað á bakhlið. Sé henni haldið uppi má horfa í gegnum götin bæði, eins og hleypt hafi verið af haglabyssu í gegnum búninginn.

Þetta gerðist í hinni merku tónleikaferð Sunnukórsins til Eystrasaltslanda, sem sagt hefur verið frá hér á síðunni fyrir skemmstu.

Málið er hið vandræðalegasta, enda ýmsar kenningar uppi um það hvað raunverulega gerðist. Hvort ég hafi verið að reykja eða fikta með eld inni á hótelherbergi . Jafnvel að Sigurður bóndi minn hafi verið svo heitur í atlotum að ég hafi hreinlega fuðrað upp þarna rétt ofan lífis   Sú kenning varð raunar tilefni ofurlítillar stöku sem sett var fram á góðri stundu og er svona:

• Með aldri funann finna menn
• fölskvast í sér,
• en Siggi kátur kann vel enn
• að kveikja í mér.

Jæja, svo skemmtilega vildi þetta þó ekki til. Tildrög óhappsins yrði of langt mál að rekja hér í smáatriðum en við sögu koma: Standlampi, logandi heit pera af einhverri ónefnanlegri tegund (skaðræðisgripur sem hitnar eins og skot), og Siggi minn blessaður sem í sakleysi sínu kveikti ljósið .... og fann svo brunalykt.

En nú þarf ég semsagt að manna mig upp í að hringja í hinn upprunalega eiganda og útskýra málið.                         

Athugasemdir

[Halldór Guðmundsson (IP-tala skráð) 2.7.2007 kl. 23:54]

Ólina, þú ert dásamleg. Góð vísan.

Dóri

[Skafti Elíasson, 3.7.2007 kl. 13:53]

[Jenný Anna Baldursdóttir, 3.7.2007 kl. 16:44]

Samúðarkveðjur

[Gunnar Kr., 8.7.2007 kl. 05:41]

Öll nú þjóðin þetta veit

og þhekkist hvergi funi slíkur.

Ólína er enn svo heit

að ástin brennir göt á flíkur.

[Ólína Kjerúlf Þorvarðardóttir, 8.7.2007 kl. 12:44]

Frábær þessi