Sólbrennd og sæl eftir Hornstrandir

 Jæja, þá er ég nú komin heim - sólbrennd og sælleg með harðsperrur og frunsuvott á efrivör - eftir frábæra fjögurra daga gönguferð um Hornstrandafriðlandið.

Veðrið lék við okkur dag eftir dag, og við nutum lífsins til hins ýtrasta - fjórtán manna gönguhópur sem þetta árið kallar sig "Þéttum hópinn" . Þannig er að hópurinn skiptir nefnilega um nafn árlega eftir því hvað ber hæst í ferðum hverju sinni. Í þetta skiptið lentum við í þreifandi þoku á Háu heiði þegar komið var upp úr Fljótavík, fyrsta daginn.

Sennilega hefðum við villst þarna í þokunni, ef Hjörtur Sigurðsson, sem er ókrýndur leiðsögumaður hópsins, hefði ekki verið fljótur að hugsa. Við sáum þokuna nálgast með ógnarhraða, þar sem við áðum efst á fjallabrún, nýkomin upp. Hann hafði engin umsvif heldur hljóp upp á næstu hæð til þess að sjá hvernig leiðin væri vörðuð. Þegar hann kom til baka var niðdimm þokan skollin á. Víð vissum nú hvar fyrsta varðan var og þegar þangað kom sáum við grilla í þá næstu. Þegar dimmast var mynduðum við n.k. keðju milli varða þannig að einn gekk framfyrir svo langt sem næsti maður sá, en hinir biðu. Þá hélt næsti maður framfyrir hann, og þannig koll af kolli þannig að menn misstu aldrei sjónar af síðustu vörðu fyrr en sú næsta var fundin.

 Ég hefði ekki haft áhyggjur nema vegna þess að með í för voru fjórir ungir piltar, sem ég hefði síður viljað láta gista á heiðinni. Þetta voru þeir frændur: Hjörvar (sonur minn, 13 ára), Vésteinn (systursonur minn, 13 ára) og systursynir Sigga, Nonni (15) og Þorsteinn (16).

Það var því gaman að koma niður af fjallinu hinumegin, eftir tíu tíma göngu, þar sem þokan leystist upp fyrir augum okkar og Hesteyrin blasti við, og framundan henni hluti Ísafjarðardjúpsins.  Sumir hófust handa við að tjalda, en aðrir (ég og mitt fólk þar á meðal) notfærðu sér að geta keypt svefnpokagistingu í læknishúsinu á Hesteyri, gömlu, fallegu húsi sem ilmar af sögu og panellykt.

   Daginn eftir tókum við það  rólega, röltum um nágrennið. Sumir gengu inn fyrir ófæru - aðrir slökuðu á, skoðuðu gömlu verksmiðjuna sem er þarna rétt hjá og nutu lífsins. Þarna við gömlu verksmiðjuna rákumst við á tvo yrðlinga undir vegghleðslu sem léku sér í sólskininu. Sé rýnt í myndina má sjá annan þeirra skjótast milli veggbarma.

  Þriðja daginn gengum við upp Hesteyrarskarð og umhverfis Búrfell. Þaðan sáum við "vítt of heima alla" þar sem við gátum virt fyrir okkur Aðalvík, Rekavík, og óendanlegt hafflæmi norðanmegin en Ísafjarðardjúpið og hluta Jökulfjarða með útsýni yfir Drangajökul hinumegin (sjá mynd). Þarna upplifðu drengirnir það að standa á vatnaskilum, í orðsins fyllstu merkingu, því þar sem við stóðum sáum við litlar uppsprettur tvær, og ekki meira en faðmur á milli þeirra. Önnur rann til suðurs, hin til norðurs.

Um kvöldið var slegið upp grillveislu eins og hefðin segir til um. Þá er farið yfir atburði ferðarinnar og valið nýtt nafn á hópinn. Var glatt á gjalla og mikið hlegið.

Veðurblíðan á Hesteyri var engu lík þessa daga. Logn á firðinum, sól og sandfjara freistuðu ferðalanganna. Enda stóðumst við ekki mátið, skelltum okkur í sundfötin og böðuðum okkur þarna í sjónum á kvöldin. Það var ótrúlega hressandi og gott.

Fjórði dagurinn var heimferðardagur. Þá var gengið út Hesteyrafjörðinn, með stuttri viðkomu í kirkjugarðinum gamla, og svo áleiðis til Aðalvíkur. Útsýnið á þessari leið er ólýsanlegt. Þegar leið á daginn sáum við úrkomubelti nálgast yfir Ísasfjarðardjúpið, en rigningin náði okkur aldrei.

 Á Stað í Aðalvík á ég jarðsettan móðurbróður, Odd Ó. Thoroddsen sem hrapaði til bana í Hælavíkurbjargi á Hvítasunnu árið 1911, þá nítján ára gamall. Hann var þá í ferð með afa mínum, Ólafi E. Thoroddsen, sem gerði út skútu frá Patreksfirði. Þetta vor var skútan við fiskveiðar norður af Hornbjargi og á Hvítasunnunótt komu þeir inn í Hælavík. Veður var stillt og bjart. Ungu mennirnir um borð stóðust ekki mátið að fara í bjargið eftir eggjum, þrátt fyrir bann afa míns, skipstjórans, sem vildi ekki að þeir færu. Þessi för endaði með því að Oddur lenti í sjálfheldu og félagar hans, Jón Eiríksson (síðar skipstjóri á Lagarfossi) og Sigurður Andrés, flýttu sér niður í Hælavík til að sækja mannskap og reipi honum til bjargar. Þegar þeir komu til baka var Oddur horfinn. Í þrjár vikur slæddi afi sjóinn framundan bjarginu án árangurs. Varð hann frá að hverfa við svo búið. Þrem mánuðum síðar rak lík Odds upp í Aðalvík og var hann jarðsettur þar - en afi og áhöfn voru þá löngu sigldir til heimahafnar með sorgarfregn um týndan son. Afi lét síðar gera þessum frumburði sínum veglegan legstein sem komið var upp í garðinum á Stað - og stendur sá steinn enn í góðu ástandi, þó að flest annað sé sokkið í hvönn og órækt þarna í þessum gamla kirkjugarði.

Það gladdi mig að geta vitjað þessa frænda míns sem jarðsettur var þarna fjarri ástvinum sínum og frændfólki, einungis 19 ára, sumarið 1911. Ég get þakkað Sigga mínum það að ég vitjaði leiðisins, því það var hann sem óð hvönnina upp í axlir og fann það fyrir mig. Sjálf var ég eiginlega fyrirfram búin að gefa það upp á bátinn, þar sem ég leit yfir kirkjugarðinn - taldi mig ekkert geta fundið í þessu kafgresi og hvannastóði.

En Aðalvíkin tók vel á móti okkur, þar sem við örkuðum áfram, göngumóð í átt til sjávar, eftir stuttan stans á Stað. Og það var notalegt að sjá bátinn nálgast þegar við skyldum sótt, síðdegis. Sjóferðin heim gekk vel og kyrrt í sjóinn. 

Í dag verður svo farin létt 2ja tíma "afturganga" (les: eftirganga) um Korpudal, þar sem Pétur tengdafaðir minn mun slást með í för og fræða mannskapinn um byggð og búskap fyrir botni Önundarfjarðar, fyrr á tíð.

En í kvöld mun hópurinn svo halda svolítið kveðjuhóf í Edinborgarhúsinu þar sem ferðin verður væntanlega rifjuð upp með tilheyrandi gamansögum og gríni, áður en menn fara hver í sína áttina.

Gönguhópurinn samanstendur nokkurn veginn af sama fólki ár eftir ár. Það hefur þó ekki gerst enn að hópurinn sé allur í ferð - því alltaf hrökkva einhverjir úr skaftinu eins og gengur. En þeir sem hafa farið í ferðir með hópnum eru: Ólína og Sigurður (stundum með börn), Edda og Bergstein (stundum með börn), Kristín og Pétur, Helga Magnea og Einar Már (stundum með börn), Hjörtur Sigurðs, Ingibjörg Sólrún og Hjörleifur, Þórhildur og Arnar, Jón Baldvin og Kolfinna, Ragnheiður Davíðs og Sigrún Ólafs.

 

Hornstrandir - here I come!

 Jæja, þá er ég nú að leggja lokahönd á undirbúning Hornstrandaferðarinnar sem hefst í fyrramálið. Við  munum sigla norður í Fljótavík og ganga þaðan yfir á Hesteyri, þar sem við ætlum síðan að halda til næstu daga og ganga þaðan mismunandi dagleiðir. Hluti hópsins verður í tjöldum, hluti í húsi á staðnum. Sjálf ætla ég að þiggja þægindin að vera í húsi - gott að hvíla sig á því að liggja á jörðinni svona einu sinni úr því mér gefst kostur á því

Þetta er fjórða árið í röð sem við göngum á Hornstrandir ferðafélagarnir - erum oftast 12-16 saman - og alltaf er farin ný leið á hverju ári. Við sjáum fram á að geta farið a.m.k. fjögur ár enn án þess að endurtaka gönguleiðir - og raunar hitti ég hjón í fyrradag sem hafa farið fjórtán sinnum, og segjast ekki enn vera búin að "loka hringnum".  

Það verður því ekki bloggað næstu daga - en vonandi verð ég með skemmtilega ferðasögu fyrir ykkur eftir helgina.

Þangað til bendi ég ykkur bara á að hlusta á Laufskálaþáttinn okkar Lísu Páls frá því í fyrradag  (sjá næstu færslu hér fyrir neðan).

Hafið það sem allra best á meðan.

 PS: Mikið var gott að fá þessa rigningu í nótt - gróðurinn er ferskur og þrútinn í dag eftir blessaða vætuna. Það má mín vegna rigna í allan dag - en á morgun bið ég um uppstyttu  

Laufskálinn með Lísu Páls í gær

 Í gær var ég í Laufskálanum hjá Lísu Páls. Þátturinn var tekinn upp á svölunum hjá mér hér í Miðtúninu - ég í sumarfríi og svona. Við Lísa höfðum komið okkur vel fyrir í sólinni með kaffibollana og hún byrjuð að taka viðtalið þegar brast á með hvimleiðum hávaða. Það var íslenska sumarhljóðið sem hvín um allar götur í þéttbýli: Vélorf!  Ungur maður í bæjarvinnunni hafði sett í gang með miklum tilþrifum hinumegin götunnar og var nú tekinn til við að slá gras af miklum móð. 

Við Lísa heyrðum vart hver í annarri og hrökkluðumst inn í stofu, þar sem viðtalið hélt áfram.

Þetta gekk bærilega held ég. Við ræddum allt milli himins og jarðar - dvöl mína hér vestra, viðskilnaðinn við Menntaskólann, framtíðarhorfur og fleira.

Hinsvegar láðist mér - eins og stundum áður - að láta vini og vandamenn vita í tíma (mamma verður alltaf jafn svekkt við mig þegar þetta gerist). Þannig að eftir þáttinn höfðu ýmsir samband sem höfðu ýmist misst af honum eða stórum hluta hans. Laufskálinn er ekki lengur endurtekinn á kvöldin (þó það hafi verið auglýst í Svæðisútvarpinu í gær, fyrir einhvern misskilning) - þannig að þeir sem áhuga hafa geta smellt á tengilinn hér fyrir neðan.  Þátturinn er 35 mínútur í flutningi - fyrst heyrist svolítið í Bjarna Fel (6 sekúndur) en svo kemur viðtalið.

Njótið vel.

http://dagskra.ruv.is/streaming/ras1/?file=4341304 

 

Hitað upp fyrir Hornstrandir: 2. kafli.

Já, þessa dagana er að myndast svolítil hrúga á gólfinu í sjónvarpsherberginu - hún hækkar dag frá degi: Þetta eru bakpokar, ullarföt, flugnanet og svona hitt og þetta sem hafa þarf til taks fyrir Hornstrandagönguna um næstu helgi. Bóndinn er farinn að breiða úr kortum, athuga göngustafina og svona .... við erum í rólegheitum að setja okkur í gírinn. Hluti af því er að tölta hérna um nágrennið á nýju gönguskónum; skreppa upp í Naustahvilft í kvöldlogninu, ganga með góðum vinum inn í Álftafjarðabotn og svona ...

Og þar sem greiðviknir bloggvinir hafa gefið mér greinargóðar leiðbeiningar um það hvernig eigi að setja inn myndir úr einkaalbúminu - þá koma hér nokkrar frá ferðum okkar síðustu daga.  

Þessar þrjár myndir voru teknar inni í Álftafjarðarbotni í gær: 1) Við Siggi með Blíðu í Valagili 2) Guðrún og Gummi kasta mæðinni 3) Svanbjörn, Siggi, ég og Gummi að skoða nýju göngubrúna

 

Svo höfum við farið tvær ferðir upp í Naustahvilftina fyrir ofan flugvöllinn. Þessar myndir voru teknar eitt kvöldið þegar við skruppum með Hjörvari syni okkar og Vésteini frænda hans. Við það tækifæri stóðust þeir ekki mátið og fengu sér vatnssopa beint úr uppsprettunni.

Svo er bara að krossleggja fingur og vona að blíðan haldist fram yfir næstu helgi

Hitað upp fyrir Hornstrandir

 

Síðustu dagar hafa verið helgaðir útivist og göngutúrum hér á Costa del Ísafjörður. Ekki seinna vænna að liðka sig aðeins og mýkja upp gönguskóna fyrir Hornstrandaferðina sem framundan erum næstu helgi  Það er hinn vaski gönguhópur "Höldum hæð" sem leggur þá í sína fjórðu ferð um Hornstrandafriðlandið.

Heiti hópsins tekur breytingum frá einu ári til annars eftir því hvað hæst ber í ferðum hverju sinni.  Þannig hefur þessi hópur borði heitin "Skítugur skafl" (2004),  "Ropandi örn" (2005) og nú síðast "Höldum hæð" (2006) - og verður forvitnilegt að vita hvaða nafngift ævintýri næstu helgar munu færa okkur. 

Eitt er víst að þessar ferðir eru tilhlökkunarefni - enda ferðafélagarnir frábærir í alla staði.

Til stóð að setja inn nokkrar myndir af upphituninni undanfarna daga þar sem veður og náttúrufegurð hafa verið með miklum eindæmum. Af einhverjum ástæðum gengur það brösuglega að koma myndunum inn, svo það verður að bíða betri tíma.

PS: Ég er að velta fyrir mér hvort myndirnar geti verið of stórar úr vélinni hjá mér - því myndir af netinu smella inn á síðuna án fyrirhafnar, hmmm.........   Þarf að finna út úr þessu.

 

 

Blaut Hróarskelduhátíð

 Myndirnar frá Hróarskelduhátíðinni minna mig óþyrmilega á ömurlega unglingahátíð í Þjórsárdal, margt fyrir löngu. Mér er óskiljanlegt hvernig fólk getur skemmt sér við svona aðstæður.  Það hlýtur að vera mikill tónlistaráhugi sem rekur fólk til út í vosbúð og vatnselg af þessu tagi - djúp aðdáun á þeim sem troða upp - og svo eitthvað sem slævir skynjunina, hvort sem það er nú í fljótandi formi eða þurru.

Það fer um mig að horfa á fólk vaða foraðið og telja sjálfu sér trú um að þetta sé gaman. Úff!

Kvöldkyrrð

  Kvöldkyrrðin er ótrúleg - gulli sleginn hafflöturinn úti fyrir eyrinni þar sem sól er að setjast ofan í Djúpið. Inni á pollinum dúra værðarlegir fuglar á skyggðum sjónum. Ekki bærist hár á höfði.

Þrátt fyrir lognið kemur mér til hugar vísan fallega eftir Trausta Á. Reykdal:

• Þýtur í stráum þeyrinn hljótt
• þagnar kliður dagsins.
• Guð er að bjóða góða nótt
• í geislum sólarlagsins.

Ég fann þessa fallegu mynd á netinu - hún er tekin á Hesteyri í þann mund sem sólin tyllir sér á hafflötinn rétt áður en hún rís á ný. Leyfi ykkur að njóta hennar með mér - Ísafjarðardjúpið skartar einmitt þessum litum núna.

Úlfur um nótt

 Í nótt voru úlfar á kreiki - náttúlfar í næturkyrrðinni.

Þannig er að ég á stundum erfitt með svefn. Eftir góða daga þegar mikið hefur verið um að vera er ég oft eirðarlaus og get ekki farið að sofa. Þannig var það í nótt. Eftir gott kvöld með vinum úr  hundabjörgunarsveitinni sem borðuðu hjá okkur og sátu að spjalli fram eftir kvöldi gat ég ekki fengið mig til að fara að sofa. Næturkyrrðin lagðist yfir húsið. Ég sat við gluggann og horfði á lognværan fjörðinn. Innra með mér óx úlfurinn. Ég hef stundum orðið hans vör, lengi vel streittist ég gegn honum, en gat það auðvitað ekki.  Úlfurinn í mér er þarna, og þegar hann gerir vart við sig verð ég eirðarlaus - get ekki sofið, vil ekki sofa. Í nótt var tungl nærri fullt - ég fann fyrir því þó ég sæi það ekki.

Og hvað gera úlfar undir fullu tungli? Þeir tylla sér upp á næstu hæð og senda langdregna, tregafulla tóna út í nóttina. Áður en ég vissi af var ég sest við tölvuna og farin að vafra um netið. Skellti inn einni lítilli færslu og fór svo að kíkja á síður hjá öðrum. En viti menn, það voru fleiri náttúlfar á kreiki. Þeir komu inn á síðuna mína með athugasemdir, og heimsóknatalningin tók óvæntan kipp. Á annað hundrað manns kíktu við á síðunni þennan hálftíma sem ég sat við tölvuna - og um stund má segja að nóttin hafi ómað af úlfasöng umhverfis mig.

Þetta var óvænt og skemmtileg uppgötvun. Ég var þá ekki sú eina sem vakti. Það eru hundruð manna andvaka undir fullu tungli - og þetta fólk á sér samfélag þegar aðrir sofa: Úlfahjörð sem reikar um náttheima netsins. Vúúúúúúúú - gaman.

 

Ofsaakstur er hraðafíkn

Frábært framtak hjá hjúkrunarfólki að standa fyrir þessari göngu. Þetta er sú starfsstétt sem verður einna oftast vitni að hörmulegum afleiðingum umferðarslysa og þeirri sorg sem þau geta valdið.

Fyrr í dag setti ég inn færslu um hraðafíkn og ofsaakstur - þessa áráttu sem rænir fólk allri skynsemi, stefnir lífi og limum í háska, en er samt endurtekin æ ofan í æ þrátt fyrir sektir, dóma og fortölur.

Auðvitað er ofsaakstur ekkert annað en fíkn - og kannski þarf að fara að taka á umferðarlagabrotum með því hugarfari. 

Mikil þátttaka í göngu gegn umferðarslysum

Hraðafíkn er staðreynd!

Heimkomin af hundanámskeiðinu í Vaglaskógi - með nefið þrútið af ofnæmi, sólbrennd og sælleg - er ég sest við tölvuna og farin að kíkja á bloggið.

Sé ég þá á bloggsíðum Ragnheiðar Davíðsdóttur  og Helgu Sigrúnar Harðardóttur nokkuð sem vekur athygli mína. Þær stöllur hafa orðið fyrir aðkasti og hálfgerðum hótunum af hálfu bifhjóla- og akstursíþróttamanna vegna skrifa sinna gegn ofsaakstri. Er helst að skilja að þær hafi talað um ofsaakstur á vegum úti sem hraðafíkn - og viðbrögðin ekki látið á sér standa.

Í bloggfærslu sem Ragnheiður nefnir "Nóg komið" segir hún:

"Nafnlaust níð á hinum ýmsu bloggsíðum, nafnlausar símhringingar með fúkyrðum og undarlegur, hægfara akstur ókunnra, vélknúinna ökutækja utan við heimili mitt, segja mér að nú sé nóg komið. Til verndar fjölskyldu minni, einkalífi og mínum góðu vinnuveitendum, mun ég ekki skrifa fleiri færslur um ofsaakstur og meint tilræði við saklausa vegfarendur hér á síðunni."

 Það er illa komið fyrir umræðunni þegar fólk treystir sér ekki til þess að viðra skoðanir sínar vegna aðkasts, nafnlausra svívirðinga og jafnvel hótana þeirra sem telja að sér vegið.

  Hraðafíkn er gott orð og lýsandi fyrir ítrekaðan ofsaakstur. Hraðafíkn er nefnilega staðreynd. Eða hvað annað ætti maður að segja um þá sem geta ekki sætt sig við gildandi umferðarlög og brjóta ítrekað af sér jafnvel þó það stefni lífi þeirra sjálfra og annarra í stórhættu?

Lítum á skilgreiningu fíknar: Hún tekur völdin af þeim sem við hana stríðir. Hún hefur áhrif á lífsháttu manns og kemur í veg fyrir að viðkomandi geti haldið sig við viðurkenndar skorður, jafnvel ekki heldur þær sem hann setur sér sjálfur. Fíkn ógnar lífi. Sé það sem svalar fíkninni tekið í burtu án samþykkis fíkilsins bregst hann við með árásargirni og getur teygt sig ansi langt í því að réttlæta hegðun sína.

Lítum svo á fyrirbærið ofsaakstur: Þrátt fyrir sektir og dóma eru sömu ökumenn að brjóta af sér aftur og aftur - eins og þeir ráði ekki sjálfir við hegðun sína þrátt fyrir hugsanlega góðan ásetning. Athæfið ógnar lífi. Það stríðir gegn almennri skynsemi og fer út fyrir ásættanlegar skorður.

Og hvað á maður svo að halda um lítt dulbúnar hótanir og nafnlausar árásir á þá sem vilja stemma stigu við hraðakstri? Hvað sýna slík viðbrögð annað en árásargirni og sjálfsréttlætingu þess sem vill fá "kikkið" sitt?

"Hraðafíkn" er gott orð - hraðafíkn er staðreynd - hvort sem  áhangendum hennar líkar orðnotkunin betur eða verr.