Bloggfærslur mánaðarins, júlí 2008

Staðsetning nýs Listaháskóla: Móðgun við Laugaveginn ... og húsið

Tillagan að nýju húsi Listaháskóla Íslands er stórglæsileg. Ég get ekki tekið undir með Magnúsi Skúlasyni að hún sé ljót. Hún er gullfalleg. Hinsvegar á þessi bygging ekkert erindi á Laugaveginn - þar erum við Magnús sammála. Þetta hús á að sjálfsögðu að fara í Vatnsmýrina og vera þar í námunda við aðrar háskólabyggingar. Þar færi húsið vel, skipulagslega - auk þess sem nemendur Listaháskólans kæmust þar með í gefandi samneyti við aðra háskólanema.

Alveg er það dæmigert fyrir okkur Íslendinga að teikna hús sem þarfnast rýmis - og ætla svo að troða því niður inn á milli gamalla húsa í elstu götu borgarinnar. Dæmigert. GetLost

 Það er eins og við getum ekki borið virðingu fyrir nokkrum sköpuðum hlut, hvorki götumyndum, gömlum húsum eða yfirleitt neinu. Ég hef áður bloggað þetta bræðiblogg um sundurgerðina í íslenskum arkitektúr og skipulagsmálum, og ætla því ekki að endurtaka það hér.

En, í þessu máli held ég að báðir aðilar séu haldnir ákveðinni meinloku.

Borgaryfirvöld halda að það sé svo mikils virði fyrir Laugaveginn að fá þangað listaháskóla - inn í miðja verslunargötu. Forvígismenn Listaháskólans eru haldnir þeirri meinloku að það sé svo mikils virði fyrir Listaháskólann að komast á Laugaveginn. Ég held að þetta sé misskilningur. Hvorki verslunargatan, götumyndin né Listaháskólinn munu græða neitt á þessu sambýli. Hinsvegar myndi skólinn njóta góðs af því að vera innan um aðrar háskólabyggingar í Vatnsmýrinni þar sem byggingin félli mun betur að öllu skipulagi - eða réttarasagt þeirri sundurgerð sem fyrir er á háskólasvæðinu - og þar myndi húsið njóta sín. Þar hefði það rými.

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skipulagsfræðingur hefur bent á það hversu illa getur til tekist þegar verið er að reyna að draga líf í miðborgarkjarna með stórum byggingum. Í útvarpinu í kvöld benti hann á nokkur víti til varnaðar hér og hvar um Evrópu.

Ég er svolítið hrædd um að svipað geti verið á döfinni hér. Því fyrr sem menn komast út úr hinum ætlaða ávinningi beggja af því að hafa þetta hús við Laugaveginn, því betra. Því satt best að segja: Að setja þetta hús á Laugaveginn er eiginlega bara móðgun við Laugaveginn ... og ekki síður ... sjálft húsið.

Frakkastígsreitur


Óttalegt ástand á moggabloggi - en hitabylgjan bjargar því

Óttalegt ástand er á moggablogginu þessa daga. Í gær lá síðan mín niðri eins og síður fjölmargra moggabloggara, vegna bilunar. Svo þegar hún opnaðist aftur í dag var komið allt annað útlit á hana, allir bloggvinir mínir horfnir, heimsóknartölurnar og fallega Ísafjarðarmyndin sem hafði prýtt hausinn.

Ég þykist vita að vefstjórum sé ekki skemmt meðan verið er að komast fyrir þessi vandræði - svo ég ætla ekki að æðrast mikið yfir þessu. En ég vona sannarlega að við moggabloggarar endurheimtum "gullin" okkar fljótlega. 

Þangað til ætla ég að bíða með að blogga - tja, nema eitthvað stórfenglegt gerist. Varla er nú von á því í sumarhitanum.

Já þetta er nú meiri bongóblíðan - 20 - 25 stiga hiti dag eftir dag - maður er hálf meðvitundarlaus af hita utandyra, hætti maður sér þangað á annað borð.

Sjáumst Wink


Ei veldur sá er varar - gott hjá Landsbjörgu

Reynisfjara Það gleður mig að Landsbjörg skuli nú hafa tekið af skarið og ákveðið upp á sitt eindæmi að setja upp skilti og bjarghringi í Reynisfjöru. Málið var komið í einhvern flækjuhnút þar sem menn voru í harða kapphlaupi um að varpa frá sér ábyrgð og finna því allt til foráttu að setja þarna upp nauðsynlegar viðvaranir. Jafnvel það að fólk muni hvort eð er ekki taka mark á viðvörunarskilti; þetta myndi kosta svo mikið, það væri engin leið að finna út út því hver ætti að borga, svo væri fólk ekkert of gott til þess að nota skynsemina og gæta sín sjálft.

Ei veldur sá er varar - segir máltækið, og fólk er ekki fætt með þá vitneskju að fjaran umhverfis Vík í Mýrdal é stórhættuleg. Það er hroki í okkur Íslendingum að fussa alltaf og sveia í vanþóknun ef aðkomufólk eða ferðamenn sem ekki þekkja hættur landsins fara sér að voða, hvort sem það er í illviðrum, brimi eða í hamrabeltum.

Gott hjá Landsbjörgu. Takk fyrir þetta frumkvæði.


mbl.is Skilti verða sett upp við Reynisfjöru
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Var eitt mannslíf ekki nóg?

Reynisfjara Hvað er eiginlega að Mýrdælingum? Hvers vegna er ekki komið aðvörunarskilti og björgunarhringur í Reynisfjöru? Maður hélt eftir banaslysið í fyrra að ÞÁ yrði eitthvað gert? Það er nú oft þannig að mannslíf kalla á aðgerðir - enda finnst manni að annars sé þeim fórnað til einskis.

Var þetta ekki nógu dýrt mannslíf, eða hvað? Hversu mörg þurfa þau að verða? Nú skall hurð nærri hælum áður en ár er liði frá banaslysinu í Reynisfjöru - og enn benda menn hver á annan. Þetta er til skammar.

Og menn spyrja hver eigi að BORGA eitt skilti. Er ekkert kvenfélag á staðnum sem getur safnað fyrir svona skilti? Hvað með björgunarsveitina - ef hreppurinn hefur ekki ráð á þessu - nú eða lögregluembættið. Hvar er nú Björgúlfur Thor eða Jóhannes í Bónus? Varla myndi það ríða þeim að fullu að skaffa þarna eitt skilti úr því heimamenn og stjórnvöld landsins eru ekki bógar til þess.

Ég á bara ekki orð yfir þessu aðgerða- og ráðaleysi. Þetta er öllum hlutaðeigandi til háborinnar skammar - sérstaklega þó heimamönnum sjálfum. Angry

Nú skora ég á Landsbjörgu að taka til sinna ráða og láta þessa ósvinnu ekki líðast lengur. Það hlýtur að vera hægt að fá einhvern til að "borga" eitt bévítans skilti og einn eða tvo björgunarhringi.


Skafla-Björn skal hópurinn heita

Ekkert jafnast á við nokkurra daga dvöl á Hornströndum. Hvergi er loftið hreinna, sjórinn blárri, fjöllin fegurri, víkurnar friðsælli.

Kjaransvík Ferðin okkar tók fjóra daga. Hún hófst í Veiðileysufirði þangað sem siglt var með okkur á föstudagsmorgni. Farangurinn hafði áður verið fluttur í Hlöðuvík og þangað var ferðinni heitið. Við  vorum sautján saman í hópi og fengum gott veður, sólskin en ekki mikinn hita. Það var ágætt, því manni hitnar á svona göngu. Leiðin lá upp úr Veiðileysufirði í Hlöðuvíkurskarð. Það var tiltölulega létt ganga, aflíðandi halli og ekki mikið erfiði. Efst í skarðinu var vindkul og næðingur, en ómótstæðilegt útsýni yfir Hlöðuvík.  Við stöldruðum við þarna, tókum myndir og hresstum okkur áður en haldið var niður snarbratta grjóturðina hinumegin. Sú leið er ekki fyrir lofthrædda, enda varð nokkrum í hópnum um að fara þetta. Þegar við komum á tjaldstæðið í Búðum undir kvöld, brá okkur svolítið í brún því farangurinn var ekki þar. Hann hafði verið settur í fjöruna all langt frá tjaldstæðinu, líklega 600-700 metra þaðan. Við vorum þreytt eftir gönguna og treystum okkur ekki til þess að bera tjöld og matarkistur yfir mýrarfláka, ár og fjörugrjót svo það varð þrautarlending að tjalda fyrir ofan sjávarkambinn þar sem dótið hafði verið sett af. Þetta var ekki besta tjaldstæði sem ég hef verið á, enda blautur jarðvegur og nokkur spölur í rennandi vatn. Klósettferðin tók 20 mínútur fram og til baka, ef menn vildu nýta sér þau þægindi - það var 1,4 km leið.

 Skálakambur08 Daginn eftir gengum við á Skálakamb og yfir í Hælavík.  Það var í þeirri ferð sem við rákum augun í tvo dularfulla díla sem hurfu úr fjallshlíðinni ofan við Hvannadalsvatn, eins og ég hef sagt frá í fyrri færslu. En við gengum á Hælavíkurbjarg þennan dag í dásamlegu veðri. Það var ólýsanlegt að standa efst á Hælavíkurbjargi, framundan dimmblátt hafið svo langt sem augað eygði, Hælavík á vinstri hönd og fagurmótaðir fjalladrangar í vesturátt. Við Saga dóttir mín settumst undir barð efst á brúninni og nutum útsýnisins dágóða stund - orðlausar báðar. Okkur gekk vel til baka - en ekki þarf að fara fleiri orðum um það sem síðar gerðist þegar víkur fylltust af þyrlum, flugvélum og björgunarbátum.

Á þriðja degi tókum við það rólega, enda uppgefin eftir atburði kvöldsins ogÍsbjarnarútkall næturinnar á undan, og ísbjarnarvaktina sem staðin var um nóttina. Við röltum yfir í Kjaransvík og vorum nokkra klukkutíma í þeirri ferð. Um kvöldið var fjara, og ég skrapp með Sögu dóttur minni og Pétri syni mínum í sandfjöruna inn af Búðum þar sem við skelltum okkur í sjóbað í lognöldunni. Við vorum svo heppin að geta notið veðurblíðu og kvöldkyrrðar á meðan. Á leiðinni til baka fór að rigna, og hvessa í framhaldi af því. Um nóttina gerði slagveðursrigningu. 

Við vöknuðum snemma á mánudagsmorgni, enda heimferðardagur og löng ganga framundan. Ætlunin var að ganga yfir á Hesteyri, 18 km leið, svo ekki veitt af tímanum til að pakka öllu hafurtaskinu, nesta sig fyrir daginn og bera dótið niður í fjöru. Tveir úr hópnum treystu sér ekki með í þessa göngu heldur ákváðu að bíða eftir bátnum og fylgja farangrinum.

Við vorum lögð af stað um kl. 10 um morguninn og sóttist ferðin vel. Pétur sonur minn var slæmur í hné - en í Búðum voru staddir þrír læknar með ferðafélagshópi. Þeir bjuggu um hnéð á honum og gáfu honum verkjalyf svo hann komst alla leið, klakklaust. Kann ég þessum heiðursmönnum bestu þakkir fyrir aðstoðina.

Ferðin yfir til Hesteyrar gekk vel. Það hafði dregið úr rigningu og vindi, svo við gengum þetta í meinleysisveðri átta tímum. Vorum komin stundvíslega kl. 18 að bryggjunni á Hesteyri, en þangað átti báturinn að vera kominn um sama leyti. Hann kom tveim tímum síðar. Á Hesteyri var allt fullt af ferðafólki og ekki nokkur leið að setjast inn í hús. En við vorum svo heppin að geta beðið í þokkalegu veðri. Við notuðum tækifærið og skoluðum fætur í fjörunni - tókum nesti - og biðum svo á bryggjunni eftir bátnum. Það stóðst á endum að þegar við vorum komin um borð gekk yfir með rigningarhryðju og allir fjallatoppar voru þá horfnir inn í grámóskuleg úrkomuský.

heimleid (Small) Það var yndislegt að fara í sturtu þetta kvöld og leggjast í tandurhrein sængurföt heima hjá sér. Hjördís tengdamóðir mín - sú raungóða kona - var meira að segja búin að sjóða dýrindis kjúklingasúpu sem hún skildi eftir í potti á eldavélinni hjá mér ásamt nýbökuðu heilhveitibrauði. Það var ekki amalegt að næra sig á heitri súpunni eftir volkið. Heart

Í gærkvöld kom svo hópurinn saman heima hjá okkur Sigga - fjórtán manns - þrír gátu ekki verið með okkur vegna skyldustarfa og anna. Við grilluðum lambalæri og áttum góða stund saman. Það var glatt á hjalla og mikið hlegið.

Í tilefni af fimm ára afmæli gönguhópsins hefur honum nú verið gefið varanlegt nafn - enda þykir einsýnt að við munum ekki rata í önnur eins ævintýri og í þessari ferð. Skafla-Björn skal hópurinn heita. það nafn hefur nú þegar verið rist með rúnum í snæbreiðu á Hornstrandahálendinu.

 Smile

Ferðafélagar að þessu sinni voru (í stafrófsröð): Bergsteinn Baldursson, Bjarney Gunnarsdóttir, Edda Pétursdóttir, Einar Már Sigurðsson, Helga Magnea Steinson, Heiða Einarsdóttir, Hjörtur A. Sigurðsson, Kolbrún Jarlsdóttir, Kristín Böðvarsdóttir, Maríanna Friðjónsdóttir, Ólína Þorvarðardóttir, Pétur Sigurgeir Sigurðsson, Pétur Sigurðsson, Ragnheiður Davíðsdóttir, Rakel Sigurbjörnsdóttir, Saga Sigurðardóttir og Sigurður Pétursson.


Ísbjarnarblúsinn - sagan eins og hún var

HælavíkHlöðuvík Voru þetta ísbirnir? Veit ekki. Voru það álftir? Útilokað. Mávager? Nei. Snjóskaflar? Hugsanlega. Þennan dag var heiðskír himinn og mikil sólbráð á fjöllum. Tveir litlir skaflar gætu hugsanlega hafa bráðnað niður á sjö klukkutímum, hafi þeir verið orðnir mjög þunnir. Þetta gætu líka jafnvel hafa verið hvít lítil tjöld sem búið var að taka saman síðdegis. En hver tjaldar við vatn þar sem krökkt er af fugli í 200 m hæð? Hugsanlega náttúruvísindamenn. En hefðu þá ekki einhverjir vitað af ferðum þeirra? Nota menn hvít tjöld lengur?

Já spurningarnar eru margar og svörin fá. En svo mikið veit ég, að það sem við sáum yfir Hvannadalsvatni þar sem við stóðum efst í Skálakambi á milli Hlöðuvíkur og Hælavíkur um hálfeittleytið á laugardag, var engin "missýn" eða ímyndun. Við vorum fjórtán sem skoðuðum þetta vel - og okkur brá í brún sjö tímum síðar þegar við stóðum á sama stað og sáum þetta ekki lengur, hvorki með berum augum né í sjónaukum.

Skálakambur08 Við veltum því fyrir okkur hvort við ættum að tilkynna þetta. Upp skutust hugsanir eins og: Nú verðum við álitin ímyndunarveik. Þetta verður ekki tekið alvarlega!  En þó að spéhræðsla sé sterkt afl þá varð nú umhyggja okkar fyrir ferðalöngum á Hornströndum hégómanum yfirsterkari. Á leiðinni höfðum við mætt fimm manna hópi sem var á leiðinni yfir í Hvannadal um Hvannadalsskarð. Þau ætluðu að tjalda þarna í námunda við staðinn þar sem við sáum fyrirbærið. Okkur var hugsað til þessa fólks og annarra ferðalanga á nálægum slóðum. Niðurstaðan varð því sú að tilkynna þetta. Enda vorum við ekki í neinum vafa um að það sem við sáum var greinilegt berum augum, á meðan það var þarna. Jafn augljóslega var það horfið síðar um daginn.

BúðabærHlöðuvík Við létum það því verða okkar fyrsta verk þegar við komum niður í Hlöðuvík um níuleytið um kvöldið að láta ferðafélagshópinn vita sem þar var staddur í Búðum. Að höfðu samráði við Guðmund Hallvarðsson, leiðsögumann og óðalsherra í Hlöðuvík, var haft samband við 112. Viðbrögðin létu ekki á sér standa. Síðar um kvöldið ómuðu þyrluspaðar og flugvélagnýr um alla fjallatinda. Björgunarskip kom inn í víkina frá Ísafirði með björgunarsveitarmenn og sérsveitarmenn lögreglunnar innanborðs. Við fylgdumst með þyrlunni leita svæðið og það gerðu þeir afar nákvæmlega, eftir því sem við gátum best séð. Okkur var því óneitanlega rórra því það er ekki skemmtileg tilhugsun að liggja í tjaldi, óvarinn, með grun um ísbirni í nánd. Við vorum sammála um að viðbrögð löggæslunnar voru til fyrirmyndar.

 Ferðafélagshópurinn var í húsi - við hinsvegar vorum í tjöldum ca 700 metrum utar í víkinni. Við áttum þess ekki kost að komast öll í hús - en lögreglan bauð okkur að fara um borð í skipið og sigla til Ísafjarðar. Þetta íhuguðum við. En þegar leið á nótt og leitin bar ekki árangur ákváðum við að halda kyrru fyrir en hafa vakt. Við skipulögðum vaktaskipti - og höfðum talstöðvarsamband í ferðafélagsskálann, þar sem menn voru líka á vakt. Við vorum með tvö neyðarblys, eitt handhelt og annað til að skjóta upp. Og með þetta að "vopni" ásamt sjónauka og talstöðvum, létum við fyrirberast um nóttina og skiptumst á að ganga sjávarkambinn og skima til fjallaskarða með sjónaukum.

Ég skal viðurkenna að okkur var þó ekki rótt það sem eftir lifði ferðarinnar - lái okkur hver sem vill.

Annars var þetta aldeilis hreint frábær ferð. Meira um það á morgun ...   Smile

 

Hér sjáið þið nokkrar myndir af hluta hópsins í Hlöðuvíkurskarði og Veiðileysufirði. 

 Hlöðuvíkurskarð4        Veiðileysufjörður        Hlöðuvíkurskarð08 


Ísbjarnarævintýri á Hornströndum

Svo vorum það VIÐ - gönguhópurinn minn - sem gerðum allt vitlaust með því að reka augun í tvo hvíta depla yfir Hvannadalsvatni í Hælavík þar sem við stóðum efst í Skálakambi á laugardag. Sáum þessa tvo sakleysislegu depla, eins og tvo snjóskafla, skoðuðum þá í kíki og spekúleruðum hvað þetta væru sérstakir skaflar, næstum því eins og sofandi ísbirnir. Whistling

Svo gengum við á Hælavíkurbjarg, eyddum deginum í rólegheitum þar og hugsuðum ekkert um þetta meir. Þegar við komum sömu leið til baka - sjö tímum síðar - voru deplarnir HORFNIR Crying ....

Já, ég er sumsé komin af Hornströndum - heil á húfi en steinuppgefin eftir fjögurra daga viðburðaríka reisu. Skrifa meira um hana og ísbjarnaævintýrið á morgun.  Þá fáið þið söguna alla: "Straight from the horse's mouth". Cool

Svo mikið er víst að það sem við sáum voru engar álftir eða mávager. Ónei. Og "missýn" var þetta ekki heldur, þó svo það sé haft eftir lögreglunni. Við vorum fjórtán manneskjur sem sáum þetta, og virtum það vel fyrir okkur í sjónauka. En ... meira um þetta á morgun.


Klúður og hrakföll en ... Hornstrandir á morgun

Úff, þvílíkur dagur! Í dag hefur lögmál Murphy's náð áður óþekktri fullkomnun: Allt sem hugsanlega gat farið úrskeiðis fór úrskeiðis í dag.  Jæja - segi það nú ekki (svolitlar ýkjur) - en samt nóg til þess að ég er uppgefin. Er svo á leið á Hornstrandir í fjögurra daga göngu eldsnemma í fyrramálið.

 Hæst náðu hrakföll dagsins þegar Vésteinn systursonur minn MISSTI af flugvélinni vegna þess að ÉG misskildi mætingartímann, og drengurinn varð OF SEINN út á völl. SeinnHann þurfti virkilega að ná ÞESSARI VÉL því við hin erum að fara norður á Hornstrandir eldsnemma á morgun. Nei, nei - þá klúðraðist það. Á Reykjavíkurflugvelli beið móðir hans (Halldóra systir mín) komin austan úr Rangárvallasýslu að taka á móti elsku drengnum - en greip í tómt. Blush Til allrar hamingju á hún góða vini þar eystra sem gátu sinnt búpeningi fyrir hana (því hún er ein á bænum þessa daga) svo hún gæti gist í borginni og beðið fyrstu flugferðar á morgun í trausti þess að drengurinn komist þá. Og sem betur fer á ég góða tengdaforeldra Heart sem ætla að bjarga málum og fylgja drengnum út á flugvöll á morgun svo við Siggi getum náð bátnum sem á að fara með okkur í Veiðileysufjörð. Þau ætla síðan að sjá til þess að yngsti sonur okkar komist klakklaust í fótboltaferðalagið sem framundan er. Já - það er sko gott að eiga góða að þegar eitthvað liggur við.

argintæta En sumsé: Húsið hefur verið á öðrum endanum í dag. Það er náttúrulega verið að pakka alla niður. Saga og Pétur eru mætt - þau ætla með á Hornstrandir. Vésteinn er ekki farinn - svo farangurinn hans er hér að sjálfsögðu. Svo þurfti auðvitað að pakka fyrir Hjörvar, hann er jú á leið í fótboltaferðalag. Nú enginn fer nestislaus í langferð - þannig að eldhúsið hefur verið eins og verksmiðja. Þess utan þurftu jú allir að borða í dag ... hvolpurinn skeit þrisvar á gólfið, meig tvisvar - hefur sennilega farið úr sambandi við allt stressið á heimilinu. Hann er nú blessunarlega kominn út í Bolungarvík til móður sinnar og bróður, og verður þar á meðan Hornstrandaferðinni stendur. Ýlfraði og gólaði eins og verið væri að drepa hann þegar við settum hann í búrið í bílnum og ókum úteftir í kvöld.

Úff - þvílíkur dagur. Mamma á spítala. Já, hún kom að heimsækja dóttur sína vestur á Ísafjörð í síðustu viku. Ekki hafði hún lengi dvalið - nánar tiltekið í sólarhring - þegar hún varð fyrir því óláni að detta á rennisléttu klósettgólfinu hjá mér og brjóta hryggjarlið. Frown Ó, jú. Nú liggur hún á sjúkrahúsinu á Ísafirði. En hún er í góðum höndum og á batavegi, sem betur fer. Kannski blessun fyrir hana að vera ekki á heimilinu eins og á stendur.

Jebb - en nú er þessi dagur að kveldi liðinn. Á morgun kemur nýr dagur, vonandi  með góðu í sjóinn og mildu gönguveðri. Við ætlum úr Veiðileysufirði yfir í Hlöðuvík fyrsta daginn. Það tekur 5-6 tíma hugsa ég, því við ætlum nú ekki að spana neitt. Setjum svo upp tjaldbúðir í Hlöðuvík og höfum bækistöðvar þar fram á mánudag - þá verður gengið yfir á Hesteyri.

Þetta heitir líf og yndi - og vissulega getur verið gaman þegar mikið er um að vera (þó þetta sé nú kannski full mikið af því góða ... eða ég að verða gömul ... eða eitthvað).

En ég verð sumsé fjarri bloggheimum næstu daga.  Segi ykkur kannski ferðasöguna seinna.


Dýravernd í lamasessi

kria Það er ekki um að villast. Dýraverndunarmál á Íslandi eru í lamasessi. Þau samtök, eða félög sem kenna má við dýravernd eru fá og óaðgengileg. Þetta er mín niðurstaða eftir leit á netinu og í símaskrá:

Engin virk heimasíða er til um dýraverndunarmál. Heimasíðan www.dyravernd.is var síðast uppfærð árið 2003.

 

BlidaogHjorvar

Í símaskrá er að finna Dýraverndarsamband Íslands með símanúmer 5523044. Þar ískrar í faxtæki ef hringt er - enginn símsvari. Samkvæmt símaskránni á þó að vera hægt að senda póst á dyravernd@dyravernd.is Ég hef ekki látið reyna á þann möguleika.

Á vafri mínu rakst ég hinsvegar á greinargóða bloggfærslu frá árinu 2006 um stöðu dýraverndamála hérlendis, eftir ungan mann, Snorra Sigurðsson að nafni. Hér er tengillinn á hana. Þó að greinin sé 2ja ára gömul virðist allt eiga við enn, sem þar er sagt.

 Á vegum umhverfisstofnunar er starfandi Dýraverndarráð sem í eiga yrðlingursæti fulltrúar frá bændasamtökum, dýralæknum, Dýraverndarsambandi Íslands og samtökum náttúrufræðinga. Ráðið er skipað til fjögurra ára í senn. Hlutverk þess er að vera Umhverfisstofnun og umhverfisráðherra til ráðgjafar um dýraverndarmál. Ólafur Dýrmundsson, sem í Kastljósþætti í fyrradag var kynntur sem formaður Dýraverndarsambands Íslands hefur verið fulltrúi bændasamtakanna í ráðinu undanfarin ár. Svo er að skilja sem hann hafi nú skipt um sæti - og vonandi verður það Dýraverndarsambandinu til góðs og umræðunni í heild sinni. Fyrsta skrefið mætti verða það að koma upp nothæfri heimasíðu um málefnið.

  Hrefna 

Það er nefnilega staðreynd að starfsemi áhugasamtaka um dýravernd er afar lítil hér á landi; upplýsingar óaðgengilegar og torsóttar og lítil opinber umræða um dýraverndunarmál. Það er til vansa fyrir okkur Íslendinga og löngu tímabært að við hysjum upp um okkur.


Refir með myllustein um háls

yrðlingur Refur með senditæki á stærð við lítið útvarp um hálsinn er sannkölluð hryggðarmynd. Þetta hef ég þó séð norður í Hornvík. Mér brá í brún, satt að segja, því á Hornströndum er refurinn friðaður og maður býst ekki við að sjá hann í þessu ástandi.

Í framhaldi af þessu hef ég velt fyrir mér hugtökunum "friðun" og "verndun" dýra. Ná þau einungis til þess að dýr haldi lífi? Skiptir þá engu hvernig dýrið lifir?

Mér rann til rifja þessi sjón. Tækið er svo stórt að það hlýtur að vera kvalræði fyrir refinn að hafa þetta á sér. Sérstaklega þar sem hann þarf að smjúga um gjótur og ofan í greni - það getur ekki annað verið en að þetta sé fyrir honum. Hugsanlega getur hann drepist af þessu ef hann festir sig - hvað veit ég? Mér var sagt að þetta væri vegna rannsókna - einhverjir vísindamenn hefðu fengið leyfi til þess að fylgjast með ferðum refsins og setja á hann þessi senditæki.

Þetta rifjaðist upp fyrir mér í gær þegar ég hlustaði á viðtal við formann Dýraverndarsamtaka Íslands í Kastljósi. Mér hefur stundum fundist skorta á að dýraverndarsinnar láti til sín taka hér á landi - og satt að segja mátti skilja á viðtalinu að enn værum við eftirbátar annarra þjóða á því sviði. Til dæmis efast ég um að eftirlit með dýrarannsóknum sé nægjanlegt hér á landi - eins og ofangreint dæmi er til vitnis um. Hvað veit ég nema sú rannsókn standi enn, og ennþá séu refir að dragnast um í Hornstrandafriðlandinu með þennan "myllustein" um háls í nafni vísindanna.

Það vill stundum gleymast að dýrarannsóknir og dýravernd þurfa ekki að fara saman. Þvert á móti geta rannsóknir á dýrum verið afar ómannúðlegar.

Að þessu sögðu skal ég viðurkenna að ég skammast mín svolítið, því sjálf hef ég ekki beitt mér mikið í dýraverndarmálum. Refina sá ég í Hornvíkinni fyrir þremur árum - og tilkynnti það ekki. Gleymdi því eiginlega.Vissi ekki heldur hvert ég átti að snúa mér - og gerði því ekkert. Hrædd er ég um að viðlíka aðgerðaleysi eigi við um ýmsa sem verða vitni að illri meðferð dýra - taka það nærri sér, segja frá því við vini og kunningja, en láta þar við sitja.

Svona til umhugsunar.


Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband